رابطه رشد زبان با پرخاشگری جسمانی در کودکان کم توانی ذهنی آموزش پذیر
عنوان مقاله: رابطه رشد زبان با پرخاشگری جسمانی در کودکان کم توانی ذهنی آموزش پذیر
شناسه ملی مقاله: JR_JRRS-9-6_018
منتشر شده در در سال 1393
شناسه ملی مقاله: JR_JRRS-9-6_018
منتشر شده در در سال 1393
مشخصات نویسندگان مقاله:
مریم رزمجوئی - MA, Department of Psychology and Education of children with Special Needs, Shiraz University, Shiraz, Iran
سیما شهیم - Assistant Prof, Faculty of Education and Psychology, Shiraz University, Shiraz, Iran
لیلی سلمانی خانکهدانی - Department of Occupational Therapy, Faculty of Rehabilitation Sciences, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
خلاصه مقاله:
مریم رزمجوئی - MA, Department of Psychology and Education of children with Special Needs, Shiraz University, Shiraz, Iran
سیما شهیم - Assistant Prof, Faculty of Education and Psychology, Shiraz University, Shiraz, Iran
لیلی سلمانی خانکهدانی - Department of Occupational Therapy, Faculty of Rehabilitation Sciences, Iran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
چکیدهمقدمه: یکی از رایجترین مشکلات رفتاری در کودکان کمتوان ذهنی، پرخاشگری جسمانی است. پرخاشگری جسمانی به رفتارهایی مانند کتکزدن، لگدزدن و پرتابکردن اشیاء و تهدید به انجام این فعالیتها اشاره دارد که همگی به نیت صدمهزدن به دیگران صورت میگیرد. پرخاشگری جسمانی با عوامل مختلفی از جمله مهارتهای زبانی در ارتباط است که در این مطالعه به بررسی آن در کودکان کمتوان ذهنی پرداخته شده است.مواد و روش ها: تحقیق حاضر به روش غیرتجربی و مقطعی انجام شد. ۱۰۲کودک کمتوان ذهنی آموزشپذیر (۵۱ پسر و ۵۱ دختر) ۶ تا ۸ ساله که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به روش نمونهگیری تصادفی طبقهای (سن و جنسیت) از مراکز آموزشی کودکان کمتوان ذهنی شهر شیراز انتخاب و با استفاده از نسخه فارسی آزمون رشد زبان (TOLD-P۳) و پرسشنامه پرخاشگری آشکار و رابطهای، ارزیابی شدند. به منظور بررسی میزان همبستگی بین مهارتهای زبانی (زبان بیانی و زبان درکی) و پرخاشگری جسمانی در کودکان کمتوان ذهنی از ضریب همبستگی پیرسون و جهت مقایسه پرخاشگری جسمانی دختران و پسران کمتوان ذهنی از آزمون تی مستقل در سطح معنیداری ۰۵/۰ استفاده شد.یافتهها: بین پرخاشگری جسمانی و مهارت زبان بیانی (۰۰۸/۰=p) و زبان درکی (۰۱۹/۰=p) رابطه منفی و معنیدار وجود داشت. به عبارت دیگر، با کاهش مهارتهای زبان بیانی و زبان درکی در کودکان کمتوان ذهنی احتمال بروز پرخاشگری جسمانی در آن ها وجود دارد. میزان بروز پرخاشگری جسمانی در پسران به طور معنیداری بیشتر از دختران بود (۰۱۴/۰=p). همچنین، تفاوت معنی داری بین مهارت زبان بیانی و زبان درکی دختران و پسران کمتوان ذهنی وجود نداشت.نتیجهگیری: بین مهارت زبان بیانی، زبان درکی و پرخاشگری جسمانی همبستگی منفی و معنیدار وجود دارد. علاوهبر این، مهارتهای زبان بیانی ضعیف در دختران کمتوان ذهنی باعث بروز رفتار پرخاشگرانه جسمانی در آن ها میشود. در حالیکه، نمیتوان رابطهای بین مهارتهای زبانی (زبان بیانی و زبان درکی) و پرخاشگری جسمانی پسران کمتوان ذهنی قائل شد.کلیدواژهها: کودکان کمتوان ذهنی آموزشپذیر، زبان درکی، زبان بیانی، پرخاشگری جسمانی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1593287/