رابطه نتایج آزمون های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو با برخی متغیرهای آنتروپومتریک در دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی

مقدمه: آزمون های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو به طور رایجی برای ارزیابی انعطاف پذیری کمر و همسترینگ مورد استفاده قرار می گیرند. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین نتایج آزمون های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو با برخی متغیرهای آنتروپومتریک در دانش آموزان پسر مقطع راهنمایی بود. مواد و روش ها: ۹۲ دانش آموز (با میانگین سنی ۶۷/۵ ± ۲۲/۱۳ سال) به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. متغیر های آنتروپومتریک وزن، طول قد، طول اندام تحتانی، طول تنه و نسبت طول اندام تحتانی به بالاتنه اندازه گیری شد. سپس آزمودنی ها، آزمون های سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو را اجرا کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از رگرسیون خطی برای محاسبه ضریب تعیین و ضریب استاندارد B استفاده شد. یافته ها: ضریب تعیین به دست آمده برای آزمون سنتی (۰۸۱/۰) کمتر از آزمون اصلاح شده (۱۷۹/۰) بود. همچنین طول بالاتنه، بیشترین تاثیر و قد، کمترین تاثیر را بر نتایج آزمون سنتی (۲۴/۱ = B و ۸۰/۰ = B) و اصلاح شده (۶۱/۲ = B و ۸۲/۱- = B) انعطاف پذیری داشتند. نتیجه گیری: این یافته ها نشان داد که نتایج هر دو آزمون سنتی و اصلاح شده نشستن و خمش به جلو، با برخی از متغیرهای آنتروپومتریک رابطه دارند. بنابراین، در هنگام استفاده از آن ها باید تفاوت های فردی را مورد توجه قرار داد. کلید واژه ها: ویژگی های آنتروپومتریک، انعطاف پذیری، آزمون سنتی نشستن و خمش به جلو، نشستن و خمش به جلو اصلاح شده