سالار فرامرزی - استادیار، گروه روان شناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
محمدرضا مرادی - کارشناس ارشد روان شناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

چکیدهمقدمه: نقص شنوایی از جمله اختلالاتی است که بر مهارت های زبانی و ارتباطی مبتلایان تاثیر شدیدی دارد و تاکنون در زمینه نحوه ارایه برنامه های تلویزیونی بر زبان دریافتی ناشنوایان کمتر پژوهشی صورت گرفته است. این پژوهش با هدف، مقایسه ارایه سه روش متفاوت برنامه تلویزیونی بر میزان زبان دریافتی (ادراکی) ناشنوایان در دو مرحله دریافتی و توجهی در شهر اصفهان انجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع آزمایشی بود و از طرح پس آزمون با گروه شاهد استفاده شد. بدین منظور تعداد ۴۸ نفر از ناشنوایان با روش تصادفی انتخاب و به تصادف در سه گروه قرار داده شدند. برای جمع آوری اطلاعات از آزمون محقق ساخته که روایی و پایایی آن مورد تایید قرار گرفته بود، استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آماری ANOVA و ANCOVA و با بهره گیری از نرم افزار SPSS نسخه ۱۸ تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: بین عملکرد زبان دریافتی هر سه گروه از ناشنوایان در دریافت برنامه های تلویزیونی و در هر دو مرحله دریافتی و توجهی تفاوت معنی دار آماری وجود دارد (۰۵/۰ > P). نتیجه گیری: بنابراین می توان گفت ارایه برنامه های تلویزیونی با روش ترکیبی، بیشترین تاثیر را بر میزان زبان دریافتی (ادراکی) ناشنوایان دارد و به مسوولان رسانه های دیداری به خصوص صدا و سیما پیشنهاد می شود که در ارایه برنامه های تلویزیونی از روش ترکیبی استفاده نمایند واژه های کلیدی: برنامه های تلویزیونی، زبان دریافتی، زبان ادراکی، ناشنوایان