اکرم احمدی براتی - کارشناس ارشد، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
سعید احمدی براتی - کارشناس ارشد، عضو هیات علمی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ایزه، اهواز، ایران
سعید قایینی - استادیار، گروه تربیت بدنی، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران
ناصر بهپور - استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
امیر لطافت کار - مربی، گروه آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرینات بدنی، ذهنی و ذهنی- بدنی بر قابلیت تعادل دانش آموزان نابینا بود. مواد و روش ها: شرکت کنندگان پژوهش تجربی حاضر، ۳۰ دختر (با میانگین سن گروه تمرینات ذهنی ۲/۹ سال، گروه تمرینات بدنی ۲/۸ سال و گروه تمرینات ذهنی- بدنی ۶/۹ سال) با تیزی دید حداکثر ۰۵/۰ دیوپتر در چشم برتر (با استفاده از عینک) بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده به سه گروه ده نفره (تمرینات بدنی، تمرین ذهنی و تمرین ترکیبی (ذهنی- بدنی) تقسیم شدند. مدت زمان مداخله گروه ها ۸ هفته دو جلسه ای در رژیم زمانی ۴۵ تا ۶۰ دقیقه در هر جلسه بود. قابلیت تعادل ایستا و پویا به ترتیب توسط آزمون های Romberg و تخته تعادل اندازه گیری شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۸ و از طریق آزمون های t Independent، ANOVA و آزمون تعقیبی Tokey صورت گرفت (سطح معنی داری ۹۵ درصد و میزان ۰۵/۰ £ a). یافته ها: در تعادل ایستا تفاوت معنی داری میان گروه ها وجود نداشت، ولی در تعادل پویا، تنها روش تمرین ترکیبی موجب توسعه قابلیت تعادل پویا شد. به علاوه، مقایسه های بین گروهی برتری معنی دار این روش نسبت به هر یک از روش های تمرین ذهنی و بدنی را نشان داد. نتیجه گیری: عدم وجود تفاوت معنی دار در متغیر تعادل ایستا میان گروه های سه گانه نشان دهنده ساز و کارهای اصلاحی و جبرانی است، ولی در فعالیت هایی که با حرکت توام است و پیچیده تر می گردد، برای رشد قابلیت تعادل بهتر است ترکیب تمرینات ذهنی و بدنی به کار رود. کلید واژه ها: تمرینات ذهنی، تمرینات بدنی، تمرینات ذهنی- بدنی، قابلیت تعادل، دانش آموزان نابینا