تاثیر تمرین هوازی بر کنترل سطوح بالای قند خون، حساسیت به انسولین و محتوای فرکانس نیروهای عکس العمل زمین طی دویدن در بیماران مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی

مقدمه: عدم کنترل سطح گلوکز برای مدت طولانی، عوارض مختلفی از جمله نوروپاتی و کاهش توده عضلانی را به دنبال دارد. هدف ما بررسی تاثیر کنترل سطوح بالای قندخون و بهبود حساسیت به انسولین به دنبال فعالیت ورزشی هوازی بر تغییرات توده­ بدون چربی بدن و فرکانس نیروهای عکس ­العمل زمین طی دویدن در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی بود. روش کار: در پژوهش حاضر که از نوع سری زمانی است نمونه آماری پژوهش حاضر شامل ۴۰ بیمار مبتلا به نوروپاتی دیابتی که به طور تصادفی به دو گروه مساوی کنترل و تجربی تقسم شدند. گروه تجربی تمرینات هوازی را به مدت ۱۲ هفته(۳ جلسه در هفته)، با شدت ۷۵- ۵۵ درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. فاکتورهای خونی و داده ­های نیروی عکس العمل زمین قبل و بعد از فعالیت ورزشی جمع­ آوری شد. داده ­ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ تجزیه و تحلیل شد. یافته ­ها: در گروه تجربی فاکتورهای خونی شامل قند خون(۰/۰۲=P)، هموگلوبین  A۱c(۰/۰۰۱=P)، انسولین ناشتا (۰/۰۰۱=P) و شاخص مقاومت به انسولین (۰/۰۳۱=P) در پس ­آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش  معنی­داری را نشان داد، توده بدون چربی بدن هیچ گونه تغییر معنی­داری بعد از ۱۲ هفته تمرین هوازی در گروه تجربی (۰/۰۵۷=P) نشان نداد. تعداد هارمونی­ های ضروری طیف فرکانس GRF زمین در راستای داخلی-خارجی در گروه تجربی طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون به طور معنی داری کاهش داشت (۰/۰۳۱=P). نتایج نشان­ دهنده اختلاف معنی ­داری اثر عامل گروه*زمان در میانه فرکانس در راستای قدامی-خلفی  بود (۰/۰۳۵=P). نتیجه­ گیری: کنترل سطوح گلوکز و افزایش حساسیت به انسولین و کاهش محتوای فرکانسی در دو راستای قدامی خلفی و داخلی خارجی بعد از دوره تمرینی می­تواند منجر به کاهش احتمال آسیب در بیماران دیابتی گردد.

Keywords:

Diabetic neuropathy , Frequency content , Glycemic control , Running. , دویدن , کنترل قند خون , محتوای فرکانسی , نوروپاتی دیابتی