پیشبینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان بر اساس یادگیری خودراهبر و سرزندگی تحصیلی

هدف پژوهش حاضر پیشبینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان بر اساس یادگیری خودراهبر و سرزندگی تحصیلی بود. روش پژوهش توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را دانش آموزان پسر متوسطه اول شهر ساری در سال تحصیلی ۱۴۰۲- ۱۴۰۱ شامل میشود. از این جامعه آماری تعداد ۱۵۳ نفر با استفاده از روش نمونهگیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور )۱۹۹۹(، پرسشنامه سرزندگی تحصیلی دهقانیزاده و حسین چاری )۱۳۹۱( و مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری فیشرو همکاران .)۲۰۰۱( برای تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون به وسیله نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ استفاده گردید. نتایج آزمون رگرسیون نشان داد که به غیر از خرده مقیاس خودمدیریتی β=۰/۰۶( و )P<۰/۰۵، دو خرده مقیاس رغبت به یادگیری β=۰/۱۶( و )P=۰/۰۱و خودکنترلی β=۰/۱۸( و )P>۰/۰۱ متغیر یادگیری خودراهبر، در کنار متغیر سرزندگی تحصیلی β=۰/۵۵( و )P=۰/۰۰۱، پیشبینی کننده های معنادار عملکرد تحصیلی در دانش آموزان اول متوسطه هستند. بر اساس این نتایج میتواند گفت که تمرکز بر آموزش یادگیری خودراهبر و تالش در جهت افزایش سرزندگی تحصیلی دانش آموزان میتواند زمینه بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان فرآهم آورد.

Keywords:

دانش آموزان , عملکرد تحصیلی , یادگیری خودراهبر و سرزندگی تحصیلی