مهران جهانیان اصفهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی . دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا

مهمترین مشخصه دهه دوم قرن بیست و یکم کاهش تدریجی قدرت نسبی ایالات متحده است. ازدیدگاه اغلبناظران آگاه، ازآنجایی که عمده رقبای ایالات متحده در امور نظامی و اقتصادی در آسیا قراردارند این جابجایی شگفتآور مترادف با بازگشت تاریخی مراکز قدرت از غرب به شرق و خاتمه چیرگی تمدن غربی بر سیاست و فرهنگجهانی بوده و وجه تمایز آن با سایر دوره های انتقال قدرت در اروپا و بعدها انتقال قدرت از اروپا به ایالات متحده درسده بیستم را یادآوری می کند.باوجود اینکه بسیاری از دانشمندان پیرامون قطعیت انتقال قدرت از غرب به شرق توافق دارند اما همچنان اختلافنظرهای بسیاری بر سرمعنای این انتقال و ابعاد تاثیرگذاری آن بر صلح و امنیت جهانی که در دهه های گذ شته تداومداشته، باقی است .آیا همراه با کاهش قدرت تدریجی ایالات متحده که مستلزم کاستن از تعهدات امنیتی آن در مناطق جهانی ا ست،کشمکش های بین المللی فروکش خواهد کرد و یا باید در انتظار تشدید آن دسته از اختلافات بین المللی باشیم کهتاکنون به دلیل نقش آفرینی ایالات متحده در مدیریت بحران های منطقه ای مسکوت مانده بودند؟دراین مقاله سعی شده تا لزوم گذار از ثبات هژمونیک دولت محور که در جهان معاصر و هم اکنون تداعی گر ثباتهژمونیک با تکیه بر هژمونی ایالات متحده آمریکاست. به ثبات هژمونیک نهاد محور با تکیه به نهادهای بین المللیخصوصا سازمان ملل متحد برر سی و تبیین گردد. لازم به تذکر ا ست که برخی از دانشمندان علوم سیا سی و روابطبین الملل معتقد هستند که پیش از ورود به جهان چند قطبی یا مرکب، نظام جهانی، دوران گذاری را به سوی آشفتگیتجربه خواهد کرد و اینکه لازم است کشورهای جهان، درصدد افزایش آمادگی خود برای رویارویی با انواع تهدیداتجدید ناشی از این وضعیت برآیند.به نظر می رستتد منطقه گرایی وتقویت نهادهای بین المللی از جمله سازمان ملل متحد یکی از بهترین راهبردها دراین رابطه خواهد بود.

ثبات هژمونیک، نهاد گرایی، نئولیبرالیسم، منطقه گرایی