تحلیل تحولات سازش تجاری بین المللی در اسناد فراملی

میانجی گری به عنوان یکی از قدیمیترین طرق حل و فصل اختلافات، علی رغم مزایای متعدد این روش هم برایطرفین دعوا و هم برای سیستم قضایی کشور، هیچگاه نتوانسته جایگاهی مشابه داوری یا دادرسی بیابد. مهمترین دلیلعدم استقبال اشخاص و فعالان تجاری از میانجیگری فقدان حمایت اجرایی از سازشنامه به عنوان سند حل اختلافناشی از فرایند میانجیگری است زیرا سازش نامه همانند آرای داوری و قضایی مستقیما اجرا نمی شود. در مقاله حاضرسیر تحولات میانجیگری در اسناد فراملی وفق مباحث ذیل بررسی میشود: «مقررات میانجیگری آنسیترال ۱۹۸۰»،«قانون نمونه آنسیترال در خصوص سازش نامه های تجاری بین المللی ۲۰۰۲»، دستورالعمل اتحادیه اروپا در خصوصمیانجیگری ۲۰۰۸»، «قانون نمونه آنسیترال در خصوص سازش نامه های تجاری بین المللی ۲۰۱۸» و « کنوانسیونسنگاپور در خصوص سازش نامه های تجاری بین المللی ۲۰۱۹». در نهایت این مقاله به این نتیجه نائل آمده است کهکنوانسیون سنگاپور از جهت حمایت اجرایی از سازشنامه ناشی از فرایند میانجی گری، مهمترین سند فراملی تصویبشده در خصوص روش حل اختلاف مزبور است که میتواند باعث توسعه این روش حل اختلاف گردد.مهمترین راه توسعه سازش، حمایت اجرایی از سازشنامه است و با توجه به عدم حمایت اجرایی کافی ازسازش نامه های داخلی و بین المللی در حقوق ایران (جز در موارد خاص)، قانونگذار ایرانی جهت حمایت اجرایی ازسازش نامه های داخلی باید قانونی را با الهام از قانون نمونه آنسیترال ۲۰۱۸ تنظیم نماید و برای حمایت اجرایی ازسازش نامه های بین المللی، هر چه سریعتر، مراحل الحاق به کنوانسیون سنگاپور را تکمیل کند.

Keywords:

سازش , میانجیگری , کنوانسیون سنگاپور , قانون نمونه آنسیترال در خصوص میانجیگری , دستورالعمل اتحادیه اروپا در خصوص میانجیگری