محمود یحیایی - استادیار دانشکده عمران، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی
سیدرامین اسعدسجادی - دانشجوی دکتری عمران سازه، دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی

یکی از مهمترین مواردی که موجب خرابی سازه های فولادی در زلزله می شود رفتار نامناسب اتصالات می باشد. اتصال گیردار معمولی که گیرداری ان بوسیله جوش بالهای تیر به ستون ایجاد شده نمونه بارزی از رفتار نامناسب یک اتصال می باشد که نمونه ای از ان در دانشگاه کالیفرنیا] 1[ مورد ازمایش قرار گرفته است. اتصال مناسب اتصالی است که بتواند تمرکز تنش را از منطقه جوش دور نماید، مفصل پلاستیک قطعا در تیر ایجاد شده و چشمه اتصال از صدمه به دور باشد. اتصال پشت بنددار یکی از انواع اتصالاتی است که قادر به تامین شرایط فوق می باشد که نمونه ای از آن در دانشگاه برکلی ] 2[ مورد آزمایش قرار گرفته است. در این تحقیق دو اتصال فوق بوسیله المان محدود مدل شده و پارامترهای موثر در مدلسازی درست عددی در ان مورد بررسی قرار گرفته و با نتایج آزمایشگاهی کالیبره شده است. در اتصال پشت بنددار انحراف اولیه ناچیز هندسی به بال و جان تیر در حدود منطقه تشکیل مفصل پلاستیک با توجه به شکل کمانش یافته، باعث هدایت درست انرژی برای تشکیل کمانش موضعی می شود. همچنین استفاده از المانهایی با یک نقطه انتگرالگیری در منطق های که به علت کمانش، دچار انحناء شدیدی شده است باعث می شود تا خطای حاصل از اعوجاج المان در حین کمانش حداقل شود. استفاده از سختی چرخشی درون صفحه ای باعث م یشود تا نرخ افزایش ب یرویه کرنش پلاستیک در حین بارگزاری از بین برود. اگر رسیدن کرنش معادل پلاستیک به مقدار متناظر آن در لحظه شکست را در آزمایش تک محوری به عنوان معیاری برای شکست المان فرض شود، شکستهای اولیه جوش در اتصال گیردار معمولی قابل پیش بینی می باشد.

اثر پس کمانش،سختی چرخشی درون صفحه ای ،معیار شکست، مفصل پلاستیک