رابطه کودک آزاری با کندی زمان شناختی با نقش میانجی اجتناب تجربی و نقش تعدیل گر اختلال نقص توجه-بیش فعالی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه کودک آزاری با کندی زمان شناختی با نقش میانجی اجتناب تجربه ای و نقش تعدیلگر اختلال نقص توجه-بیش فعالی بود. در این پژوهش همبستگی جامعه آماری شامل ۱۰۶۶ نفر در دامنه سنی ۱۸ تا ۶۰ سال بود که ابتدا ۴۰ نفر از آنآن که کودک آزاری را انکار می کردند از پژوهش کنار گذاشته شدند و سپس افراد باقی مانده بر اساس نمره z پرسشنامه ADHD به دو گروه تقسیم شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس درجه بندی ADHD بزرگسالان بارکلی (BAARS)، پرسشنامه ضربه کودکی (CTQ) و پرسشنامه پذیرش و عمل-نسخه دوم (AAQ-II) می باشد. یافته ها نشان دادند اجتناب تجربه ای رابطه کودک آزاری با کندی زمان شناختی را میانجی می کند و اختلال نقص توجه-بیش فعالی فقط رابطه کودک آزاری با اجتناب تجربه ای را تعدیل می کند. نتیجه گیری: اجتناب تجربه ای رابطه کودک آزاری با کندی زمان شناختی را تعدیل می کند و در بروز علائم کندی زمان شناختی می تواند نقش داشته باشد. بنابراین به پژوهشگران و درمانگران پیشنهاد می شود به نقش میانجی اجتناب تجربه ای در بروز علائم کندی زمان شناختی در قربانیان کودک آزاری توجه داشته باشند.

Keywords:

اختلال نقص توجه-بیش فعالی , کندی زمان شناختی , کودک آزاری , اجتناب تجربه ای