اثربخشی مداخلات روانشناختی مثبت نگر بر رشد پس از آسیب و دیسترس روانشناختی بهبود یافتگان از کووید ۱۹

اورژانس بهداشت جهانی به دنبال کووید ۱۹ تاثیرات متعددی بر جوامع داشته است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی مداخلات روانشناختی مثبت نگر بر رشد پس از آسیب و دیسترس روانشناختی بهبود یافتگان کووید ۱۹ است.طرح مطالعه نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بهبود یافتگان ۲۵ تا ۵۵ ساله شهر تهران است که ۴ تا ۸ هفته از ترخیص آنها گذشته و علایم افسردگی، اضطراب و استرس متوسط (براساس DASS-۲۱ ) داشتند . با روش نمونه گیری هدفمند ۳۰نفرانتخاب و به شیوه تصادفی به دو گروه آزمایش(۱۵ نفر) و گواه( ۱۵ نفر)گمارده شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای مداخلات روانشناختی مثبتنگر (فردی و آنلاین ) دریافت نمود . ابزار پژوهش پرسشنامه های رشد پس از آسیب تدسچی و کالهون (۱۹۹۶) و دیسترس روانشناختی ۲۱DASS_ بود: تحلیل داده ها با آزمون تحلیل کواریانس نشان داد مداخلات روانشناختی مثبت نگر بر افزایش رشد پس از آسیب و کاهش دیسترس روانشناختی موثر است و بین گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنا داری وجود دارد( ۰۰۱/۰P<).مداخلات مثبت نگر در افزایش تمام مولفه های رشد پس از آسیب و کاهش دیسترس روانشناختی پس از بیماری افراد موثر است و بکارگیری این مدل، می تواند در بازتوانی روانشناختی بهبود یافتگان مفید باشد.

Keywords:

مداخلات روانشناختی مثبت نگر , رشد پس از آسیب , دیسترس روانشناختی , بهبود یافتگان کووید۱۹