اثربخشی طرحواره درمانی بر کیفیت زندگی و رضایت زناشویی مردان دچار طلاق عاطفی شهر تبریز

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر طرحواره درمانی بر کیفیت زندگی و رضایت زناشویی مردان دچار طلاق عاطفی بود. طرح تحقیق نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مردان متاهل شهر تبریز در سال ۱۳۹۹ بود که ۳۰ نفر از آنها به روش نمونه‎ گیری در دسترس، بر اساس پرسشنامه انتخاب شدند که ۱۵ نفر به صورت تصادفی در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. پرسشنامه های کیفیت زندگی sf-۳۶ واروشربورن (۱۹۹۲) ، رضایت زناشویی انریچ اولسون و فورنیر (۱۹۸۹) و طلاق عاطفی گاتمن (۱۹۹۴) به عنوان پیش آزمون توسط هر دو گروه تکمیل شد. سپس گروه آزمایش آموزش ۸ جلسه ۵/۱ ساعته طرحواره درمانی طبق برنامه ی یانگ، کلاسو و ویشار (۲۰۰۳) را دریافت نمودند و گروه کنترل برنامه ای دریافت نکرد. در ادامه از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. تحلیل داده ها بر اساس تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان بر کیفیت زندگی و مولفه‎های آن به جز سلامت عمومی ( عملکرد جسمانی ، اختلال نقش بخاطر سلامت جسمی ، سلامت عمومی، تحمل درد ، سرزندگی و نشاط ، اختلال نقش بخاطر سلامت هیجانی ، کارکرد اجتماعی، بهزیستی هیجانی) و رضایت زناشویی و مولفه های آن (رضایت زناشویی ، ارتباطات ، حل تعارض ، تحریف آرمانی) تاثیر معنادار دارد. در نتیجه می توان از طرحواره درمانی در جهت ارتقائ کیفیت زندگی ، رضایت زناشویی در مردان دچار طلاق عاطفی استفاده نمود

Keywords:

رضایت زناشویی , طرحواره درمانی , طلاق عاطفی , کیفیت زندگی