ارائه ایده نوین در طراحی شهری ،به منظور افزایش کارایی بین بناهای عمومی معماری و فضاهای عمومی شهری ،با رویکرد توسعه پایدار

می توان براین واقعیت تاکید کرد که رشد سریع شهرها، بخصوص در کشورهای درحال توسعه ، منجر به زوالعملکردی فضاهای عمومی درشهرها شده است . دسترسی به فضاهای عمومی می تواند به عنوان یکی از چالش های اصلی در قالب بعد فیزیکی قلمرو عمومی ، نیز مورد بررسی قرارگیرد .اهمیت این مقوله ازآن جهت است که این عامل بایستی هم تسهیل کننده استفاده از فضا های عمومی معماری باشد و هم به واسطه اهمیت آن در تنظیم کارکردی محیط اجتماعی (نظیر امنیت و ایمنی )تحدید کننده فضا باشد. توسعه ی پایدار شهری و ایجاد شهر پایدار طی دهه های اخیر به تدریج به چهارچوب نوینی در ادبیات نظری و علمی رایج در باب توسعه و برنامه ریزی شهری تبدیل شده است . این چهارچوب اگرچه ناظر به تفاسیر و نگرشهای گوناگون است ، اما در همه این تفاسیر سعی شده شهرهای امروزی به نحوی از نابودی و ناکارآمدی رهانیده شوند و برنقش انسان در شهر تاکید شده است . از طرفی حرکت به سمت رهایی از نابودی ، ناظر به پیاده سازی این نگرشها در برنامه -ریزی و طراحی شهرپایدار است ، اما با وجودی که بیش تر اهداف این نگرشها در راستا و هم سو با هم می باشند لکن نبود راهکار مشخص ممکن است طراحی شهر را هر کدام به سویی کشاند، به طوری که این طراحی دیگر نتواند تمامی خواسته ها و انتظارات کارشناسان از شهر پایدار را فراهم آورد. حال اگر راهکاری منعطف و چندبعدی به برنامه ریزان شهری ارائه گردد که این راهکار بتواند به بستری برای پیاده سازی این نگرش ها در شهرپایدار تبدیل گردد ،تا بتواند ازهم گسستگی و ناهمگونی در طراحی شهر را از بین ببرد و همچنین مانع از یک جانبه نگری برنامه ریزان و طراحان شهری بشود.روش تحقیق این مقاله به روش توصیفی تحلیلی است که خود مستلزم مطالعات اسنادی چون کتابهای تحلیلی و مقالات علمی و سایت های مرتبط می باشد.دراین پژوهش رابطه بین دوفضای عموم ی شهری (معماری -شهر)مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است . مطالعه ما از معدود مطالعاتی است که علاوه بر بررسی ابعاد این موضوع،به ارائه راهکاری اجرایی پرداخته است .

Keywords:

توسعه پایدار , سبز راه , فضای عمومی شهری , بناهای عمومی معماری .