آسیب شناسی همکاری های صنعت و دانشگاه در تحقق اهداف نظام ملی نوآوری کشور

ارتباط دانشگاه و صنعت از سابقه طولانی به ویژه در کشور های توسعه یافته برخوردار بوده است. عوامل کلیدی در برقراری این ارتباط شناسایی و در کانون توجه برنامه ریزان و سیاستگذاران بخش صنعت و آموزش عالی قرار گیرد.اگر در گذشته ارتباط دانشگاه و صنعت تنها حایز اهمیت بود ،امروزه در اقتصاد نوین و اقتصاد مبتنی بر نوآوری امری حیاتی و اجتناب ناپذیر است به طوری که این دو نهاد (صنعت و دانشگاه) از بازیگران اصلی نظام های ملی نوآوری قلمداد می شوند و ارتباط بازتعریف شده آنها، مهمترین نقش را در تجاری سازی دستاوردهای علمی و توسعه اقتصادی ایفا خواهد کرد؛به نحوی که دانشگاه ها علاوه بر مسئولیت آموزشی و پژوهشی سنتی خود، در نظام ملی نوآوری مسئولیت های جدیدی را در توسعه فناوری و کارآفرینی بر عهده دارند و با تولید دانش با ارزش اقتصادی، زمینه های نوآوری مبتنی بر دانش را برای بنگاه های اقتصادی و صنعت فراهم میکنند.این سبک از توسعه به بازتعریف نقش دانشگاه و صنعت و زمینه ساز ارتباطی درونزا بین دو نهاد می باشد.دانشگاه ها در عرضه دانش عمدتا در آموزش و تا حدی در تحقیقات بنیادی متوقف بودند که البته این محتوای آموزش و پژوهشی الزاما بازتابی از نیازهای صنعت نبوده است و در تقاضای دانش نیز، صنعت متکی بر دانش فنی خارجی و بی توجه و بی نیاز از دستاوردهای علمی دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی بوده است.این چرخه معیوب روز به روز دانشگاه ها را به حاشیه رانده و صنعت را از نوآوری های فناورانه محروم ساخته است.نتیجه این اختلال ؛شکل نگرفتن نظام توسعه فناوری در کشور است و موجب گم شدن جایگاه در خور نظام اقتصادی بوده است.در این پژوهش تلاش بر آن است که مهمترین حلقه های گمشده در این ارتباط شناسایی و روش هایی برای احیاء این رابطه در نظام ملی نوآوری کشور ارائه گردد.

Keywords:

صنعت , دانشگاه , ارتباط , نوآوری فناوری , تولید و تقاضای دانش