تحلیل مسیر رابطه باورهای هوشی با اهمال کاری تحصیلی دانشجویان: نقش واسطه ای اهداف پیشرفت

پژوهش حاضر با هدف تبیین رابطه علی بین باورهای هوشی، اهداف پیشرفت و اهمال­کاری تحصیلی صورت گرفت. به همین منظور، تعداد ۳۷۵ نفر از حدود ده هزار دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول به روش نمونه گیری تصادفی طبقه­ای انتخاب شدند. جهت اندازه­گیری متغیرهای پژوهش از مقیاس اهمال­کاری (لی، ۱۹۸۶)؛ باورهای ضمنی هوش (عبدالفتاح و ییتس، ۲۰۰۶) و هدف پیشرفت (الیوت و مک­گریگور، ۲۰۰۱) استفاده شد. ارزیابی مدل به روش تحلیل مسیر و با کمک نرم افزار آموس انجام شد. یافته­ها نشان دادند با توجه به شاخص­های به دست آمده، مدل پیشنهادی از برازش قابل قبولی برخوردار بود. در این مدل، باور افزایشی هوش، اهداف پیشرفت تسلط­گرا و عملکردگرا به طور معنادار بر اهمال­کاری اثر مستقیم دارند. علاوه بر این، اثر غیرمستقیم باور افزایشی هوش بر روی اهمال­کاری تحصیلی از طریق هدف تسلط­گرا نیز معنادار بود. اما رابطه مستقیم و غیرمستقیم باور هوشی ذاتی با اهمال­کاری تحصیلی مورد تایید قرار نگرفت. بر مبنای نتایج فوق، رشد باور افزایشی به هوش و بالا بردن انگیزش درونی دانشجویان با ترغیب و ایجاد جهت­گیری هدف پیشرفت تسلط­گرا در دانشجویان می­تواند زمینه بروز اهمال­کاری تحصیلی را در آنها کاهش دهد.

Keywords:

اهمال کاری تحصیلی , باورهای هوشی , اهداف پیشرفت