اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر میزان تاب آوری روان شناختی و خودتعیینی دانش آموزان دختر افسرده

هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی کیفیت زندگی درمانی در تغییر سطح تاب­ آوری روان­شناختی و خودتعیینی دانش­ آموزان دختر افسرده شهر خرم­ آباد بود. این پژوهش به صورت شبه­ تجربی بود که در آن از طرح پیش­ آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه پژوهش ۴۰ آزمودنی بود که از میان دانش­ آموزان دختر دبیرستانی دارای افسردگی شهر خرم­ آباد انتخاب و به صورت تصادفی در گروه­های آزمایش (کیفیت زندگی درمانی) و گواه گمارده شدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش در ۸ جلسه تحت آموزش زندگی درمانی قرار گرفتند. برای جمع­ آوری داده­ ها از پرسشنامه تجدید نظر شده خودتعیینی و پرسش­نامه تاب­ آوری روانشناختی در مراحل پیش­ آزمون و پس­ آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده­ های پژوهش با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکووا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معناداری بین دو گروه نشان داد (۰۱/۰p<). یافته­ ها حاکی از آن بود که کیفیت زندگی درمانی در افزایش خودتعیینی و تاب آوری روانشناختی اثربخش است.

Keywords:

کیفیت زندگی درمانی , تاب آوری روانشناختی , خودتعیینی , افسردگی