اثر بخشی مشاوره ی گروهی به شیوه ی تحلیل ارتباط محاوره ای بر کاهش تعارضات زناشویی زنان

پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی مشاوره ی گروهی به شیوه ی تحلیل ارتباط محاوره ای بر کاهش تعارضات زناشویی زنان انجام شد. روش پژوهش در این مطالعه از نوع شبه آزمایشی و جامعه ی آماری ۲۴ نفر از مراجعین زن در شهر رامسربود که طبق پرسشنامه ی تعارضات زناشویی (MCQ) دچار تعارضات زناشویی بودند و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۲ نفره آزمایش و  گواه قرار گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش در ۸ جلسه ی ۹۰ دقیقه ای تحت مشاوره گروهی به شیوه ی تحلیل ارتباطی محاوره ای قرار گرفتند. متغیرهای تعارضات زناشویی، میزان همکاری، رابطه جنسی، واکنش های هیجانی و رابطه خانوادگی با خویشاوندان و دوستان همسر با استفاده از پرسشنامه MCQ در قبل و بعد از مداخله مورد بررسی قرار گرفتند. به منظور بررسی و تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج به دست آمده، تغییرات معناداری را در تمام متغیرها نشان داد. طبق یافته های این مطالعه می توان گفت مشاوره ی گروهی به شیوه ی تحلیل ارتباط محاوره ای، روش مناسبی برای کاهش تعارضات زناشویی زنان بوده است.

Keywords:

تحلیل ارتباط محاوره ای , تعارضات زناشویی , مشاوره گروهی