بررسی ارتباط صلاحیت بالینی با رضایت شغلی در پرستاران: در بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اردبیل

مقدمه: رضایت شغلی پرستاران به عنوان بدنه اصلی ارائه دهندگان خدمات به بیماران از اهمیت بالایی برخوردار است و عوامل مختلفی در رضایت یا عدم رضایت پرستاران نقش دارد که تابع سازمان و حتی کشور است. رضایت شغلی یک احساس مثبت یا مطبوع است که موجب افزایش تعهد فرد نسبت به شغل، خلاقیت، کارایی و بهبود سطح کیفیت خدمات گردیده و سلامت روحی و جسمی فرد را تضمین می نماید. از طرفی صلاحیت مفهومی پیچیده است و یکی از موضوع های بحث برانگیز در حوزه مراقبت های سلامتی است که از اهمیت زیادی در حیطه های مختلف درمانی از جمله آموزش، بالین و مدیریت برخوردار است لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین صلاحیت بالینی و رضایت شغلی در پرستاران بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی اردبیل انجام شد. مواد و روش: این پژوهش مقطعی از نوع همبستگی توصیفی بوده که بر روی ۳۵۳ پرستار بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل از طریق نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انجام شد. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه رضایت شغلی و پرسشنامه صلاحیت بالینی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری ۲۲ spss و آزمونهای آماری T-test ، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که بین صلاحیت بالینی و رضایت شغلی همبستگی معنی داری وجود ندارد (۰۷ / ۰ =P). در بین حیطه های صلاحیت بالینی، بین آموزش و راهنمایی (P=۰/۰۰۱, r=۰/۸۸) و نیز اعمال تشخیصی (P=۰/۰۳, r=۰/۱۸). با رضایت شغلی ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد. نتایج رگرسیون چند گانه نشان داد در پیش بینی رضایت شغلی تنها حیطه ی اعمال تشخیصی اثر معنی دار داشت (۰۰۰۱ /۰= P) و حیطه های دیگر صلاحیت بالینی تاثیر معنی داری نداشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بعضی از حیطه های صلاحیت بالینی با رضایت شغلی ارتباط معنی دار وجود دارد بنابراین مدیران باید توجه و دقت بیشتری در خصوص توانمند سازی و کسب صلاحیت های لازم پرستاران داشته باشند تا بتوان تواما رضایت شغلی پرستاران را که تاثیر مستقیم بر روی کیفیت ارائه مراقبت های پرستاری دارد، ارتقا بخشید.

Keywords:

رضایت شغلی , صلاحیت بالینی , صلاحیت حرفه ای , پرستاران