مطالعه تطبیقی نشانه شناسی در معماری دوره هخامنشی و دوره صفوی

نشانه شناسی به عنوان یکی از رویکردهای مهم علم تاویل و تفسیر جایگاه ویژه ای در نقد آثار هنری دارد. به ویژه در بررسی آثار هنری که مرتبط با آیینها و اسطوره هاست تبیین نشانه شناسیک عناصر ره یافتی مناسب در فهم آثار را به دنبال داشته و در مواردی نیز اپهاماتی به وجود می آورد. از جملهمطالعات مرتبط با نشانه شناسی در دوره هخامنشی و صفوی است. استفاده بشر از نماد و نشانه در آثار معماری، پیچیدگی کشف مفاهیم ارتباطی را می افزاید.گاه این نشانه ها حاصل خلق و ایده فردی است که در همان لحظه در ذهن هنرمند متبولر شده است و با نشانه ای تفکر جمعی مردمان زمان اثر باشد. در اینراستا با استفاده از ترکیب روش های تحقیق استدلال منطقی و تفسیری- تاریخی به بحث پیرامون انواع نشانه. جایگاه های کاربرد آن در معماری و تحقیق درنمونه های موردی به بررسی تطبیقی نمونه هایی از دو دوره معماری و صفوی پرداخته شده است. که کاربرد انواع نشانه در هر دو دوری معانی، مدنظرطراحان بوده است. هرچند که مطابق با تغییرات تاربخی و عملکردی ابنیه رویکرد طراحان به استفاده از نشانه ها نیز تغییر بافته است. البتهمیتوان این تغییرات را نتیجه تعبیرات ناخودآگاهی دانست که از ارتباط روز افزون سبک های معماری غربی که با تفکرات معماران این بومتطبیق یافته است به وجود آمده اند.

Keywords:

معماری , نشانه , هخامنشی , صفوی