اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی برکاهش نشانگان نقص توجه ، بیش فعالی، پرخاشگری اجتماعی و اضطراب کودکان

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر کاهش نشانه های نقص توجه–بیش فعالی، پرخاشگری اجتماعی و اضطراب کودکان انجام گرفت. به این منظور پاسخ به پرسشنامه مشکلات رفتاری کوای پترسون بین۶۰ نفر از دانش آموزان ۸ و ۹ ساله مشکوک به این اختلال توسط والدین دانش آموز انجام گرفت که در نفر دانش آموز ۸ و ۹ ساله مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی، پرخاشگری اجتماعی و اضطراب که نمره ی بالاتری درپرسشنامه مذکور کسب نموده و نیز به کلینیک های روانشناختی شهر سقز مراجعه نموده بودند به صورت در دسترس انتخاب شده و به شکل ت صادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. مداخله ی گروه آزمایش ۱۵ جلسه ی ۱ ساعته آموزش خودتعلیمی کلامی در ۵ هفته بود. بعد از ۵ هفته آموزش پس آزمون اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره تحلیل شد. یافته ها نشان دادند که آموزش خودتعلیمی کلامی بر کاهش نشانه های نقص توجه- بیش فعالی و ا ضطراب کودکان موثر ا ست اما در کاهش علائم پرخا شگری تاثیر چندانی نداشت. مبتنی بر یافته ها می توان بیان کرد که آموزش خودتعلیمی کلامی به دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه – بیش فعالی و ا ضطراب به عنوان یک شیوه ی موثر برای کاهش نشانه های این اختلالات بوده و در درمان این کودکان اثر بخش می باشد.

Keywords:

خودتعلیمی کلامی , اختلال نقص تو جه – بیش فعالی , پرخاشگری اجتماعی , اضطراب , کودکان