سامان ابی زاده - استادیار، گروه هنر و معماری، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
بهزاد احسانی بافتانی - کارشناسی ارشد، گروه برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
صابر محمدپور - دانشیار، گروه شهرسازی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران.
نادر زالی - دانشیار، گروه شهرسازی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران.

هدف اصلی از انجام پژوهش حاضر، ارزیابی میزان رضایتمندی شهروندان از حمل ونقل عمومی کلان شهر تبریز است. ابزار تحقیق پرسشنامه و جامعه آماری شهروندان تبریز می باشند. نمونه آماری براساس فرمول کوکران محاسبه و در جامعه آماری به صورت تصادفی ساده انتخاب شده است.روش تحقیق تحلیلی توصیفی و به صورت پیمایشی است به دلیل گستره پرسشگری و مصاحبه با شهروندان در ایام، ساعات و شرایط مختلف، دارای نوآوری می باشد. ابتدا ۱۳ شاخص برای ارزیابی میزان رضایت­مندی از خدمات سیستم اتوبوسرانی در شهر مذکور شناسایی شد. با جمع آوری اطلاعات با بهره گیری از نرم افزار SPSS و آزمون تی تک نمونه ای، داده­ ها تحلیل گردید. نتایج پژوهش نشان داد که میزان رضایت­مندی از شاخص های پژوهش را می­ توان در سه گروه تقسیم بندی کرد. در گروه اول؛ شاخص هایی قرار دارند که میزان رضایت­مندی از این شاخص­ ها در حد متوسط است. شاخص هایی مانند سیستم ­های گرمایش سرمایش و میزان هزینه پرداختی در گروه اول قرار می­گیرند. در گروه دوم؛ شاخص هایی همچون رفتار رانندگان و کارکنان و ساعات کاری سیستم اتوبوسرانی قرار دارند که رضایت­مندی از این شاخص­ ها بیشتر از حد متوسط است. همچنین در گروه سوم؛ میزان رضایت­مندی از شاخص­ های مبلمان مسیر و ایستگاه ها، ایمنی و امنیت ایستگاه­ ها، تعداد صندلی برای مسافران و خدمات ارائه شده برای معلولین، کم تر از حد متوسط است. میانگین میزان رضایت از سیستم اتوبوسرانی تندرو برابر ۱۳/۳ است که نشان می­ دهد رضایت­مندی در سطح متوسط است.

رضایتمندی, حمل ونقل عمومی, اتوبوسرانی تندرو, مقدار زمان انتظار در ایستگاه ها, تبریز