سهیلا غفاری دیزیچه - کارشنارسی ارشد حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، اصفهان، ایران
عاطفه السادات حسینی - دانشجوی کارشنارسی ارشد حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، اصفهان، ایران

عمده موانعی که در مسیر تبدیل توسعه پایدار به یک قاعده جهانی وجود دارد، حاصل این تفکر است که توسعهپایدار یک موجودیت واحد و انعطاف ناپذیر برای همه ملتهاست، بدون اینکه شرایط هر جامعه را در نظربگیرد. این تفکر منشا همه جدل های کشورهای صنعتی و در حال توسعه بر سر مفهوم توسعه پایدار است. درصورتی که اگر توسعه پایدار یک مفهوم پست مدرن باشد، به منظور قبول و اعمال آن در هر نقطه جغرافیایی،باید تاریخ، آداب و رسوم و شرایط جامعه و البته وضعیت اقتصادی آن را مد نظر قرار دهیم. اینگونه است کهمسیر دستیابی به توسعه پایدار در هر منطقه وضعیت مختص به همان منطقه یا کشور را خواهد داشت. به عبارتدیگر شاید اینگونه بشود گفت که اصطلاح توسعه پایدار، به شکل یک طرز فکر و یک شیوه اجرایی، در هرنقطه ای از دنیا تعریف مخصوص به خود را خواهد داشت. لذا امر توسعه پایدار به علت معنای گسترده و قابلانعطاف آن با هر جامعه و منطقه ای، بهراحتی از سوی حکومتها مورد قبول واقع می شود. با این فرض، مفهومتوسعه پایدار از قالب تئوری خارج می شود و به سوی تبدیل شدن به یک اصل عمومی در قوانین بین المللحرکت خواهد کرد. یادمان باشد که با توجه به اینکه بحران محیط زیست یک موضوع جهانی است، مدیریت وحل آن نیز یک تعامل جهانی را می طلبد و در صورتیکه توسعه پایدار را تنها مسیر نجات جهان از بحران هایزیست محیطی بدانیم، خواهیم دید که جهان باید این مفهوم را به صورت یک اصل اساسی بپذیرد

توسعه پایدار، محیط زیست