قواعد عمومی حاکم بر قراردادهای خدمات محور

قرارداد خدمات محور از جمله عقودی است که رابطه میان ارائه دهنده و گیرنده خدمات را تنظیم کرده و به روابط حقوقی آنها اشاره می کند. در حقوق ایران قرارداد خدمات به عنوان یک عقد معین شناخته نشده است و اصول حاکم بر این عقد را نمیتوان دقیقا منطبق با اجاره اشخاص دانست. قرارداد خدمات از جمله عقود معینی است که در حوزه های مختلف حفاظت ازاطلاعات، انجام کار معین، پشتیبانی از خدمات قبلی ارائه شده و مانند آن کاربرد دارد و اصول یکسانی به مصادیق گفته شدهحکومت می کند که از آن جمله می توان اصل پرداخت هزینه، اصل هشدار پیش قراردادی، اصل انجام کامل تعهدات، اصلتوجه به زمان انجام تعهد، اصل توجه به مکان انجام تعهد، اصل شخصی بودن انجام تعهدات، اصل رضایی بودن قراردادخدمات و اصل هشدار را نام برد. یکی از مهم ترین چالش های موجود در قراردادهای خدمات، اشاره به مسئولیت قراردادی وغیر قراردادی در این نهاد می باشد. بسیاری از تعهدات ارائه دهنده و گیرنده خدمت در قرارداد خدمات منعکس می شود کهعدم انجام هر یک از تعهدات ذکر شده و صریح در این قرارداد باعث ایجاد مسئولیت قراردادی می شود ولی اگر ارائه دهندهدر جریان فعالیت خود به شخص ثالثی آسیب برساند در این رابطه باید بر اساس اصول حاکم بر مسئولیت مدنی جبران خسارتکند. آنچه در این مقاله سعی در بررسی آن داریم جایگاه قرارداد خدمات در نظام حقوقی ایران می باشد.

Keywords:

قواعد , عمومی , قرارداد , خدمات محور , حقوق ایران