آرش پسران - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه علم و صنعت ایران
سها پورمحمد - دانشجوی کارشناسی ارشد

ساختمان های ملبس به ارزشهای فرهنگی و محیطی هرمنطقه همانند گویش های محلی وجه تمایز گروه های انسانی به شمار می رند و این تمایز شاخصه خلق من ها و ماهای متفاوت است که هویت نامیده م یشود از این رو معماری ملزم به پذیرش تفاوت های فرعی درعبور مکانی خویش است چرا که تمایز دررنگ اندازه تناسب مصالح و اجزا و عناصر ساختمانی و ... درعین هماهنگی با ارزشهای انسانی و محیط طبیعی منطقه لازمه ایجاد حس تعلق به جمعی ویژه است با توجه به ضرورت عنوان شده و کمبود دانش تلفیقی از ارزشهای بومی محلی و ارزشهای نوین درتایخ حرفه ای معماری و یا درنمونه های جاری درآموزش این نوشتار ضمن بررسی و بیان ضرورت حفظ هویت درهرناحیه هماهنگی مبتنی برتفاوت و یگانگی زادها ز احترام متقابل دربناهای بومی هرمنطقه را مبتنی برتعیین ضوابط محلی می شمارد و ضمن بیان ضرورت تشخیص مقررات هر ناحیه علاوه براستخراج شاخصه های بناهای سنتی بومی و بروز رسانی آن ها استفاده از متخصصان بومی را درتعیین ضوابط هر ناحیه به عنوان راه کارضروری می شمارد

هویت، ضوابط بومی، قانون گذار بومی، معماری بومی، تمایز فرهنگ