صادق عبداللهی - دانشجوی کارشناسی، علوم تربیتی گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، پردیس علامه امینی، تبریز، ایران
رامین نوظهوری - مدرس مدعو، روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان، تبریز، ایران
مهدی شکری فرد - دانشجوی کارشناسی، علوم تربیتی گرایش آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، پردیس علامه امینی، تبریز، ایران

یادگیری سیار به عنوان یک رویکرد نوپدید در هزاره سوم میلادی، توانست میان فناوری های نوینو شیوه های یادگیری و آموزش پیوند مهمی ایجاد کند و اثرات مختلفی بر جای بگذارد. در شرایطیکه نظام آموزشی در دنیا تلاش میکرد که خود را با این سبک یادگیری وفق دهد، شیوع یکبارهبیماری کرونا سبب شد که بهره گیری از این سبک، به یک الزام تبدیل شود. بر همین اساس در اینمطالعه مروری قصد داریم با تکیه بر پژوهش های داخلی، تاثیر به کارگیری یادگیری سیار بر نظامآموزش و یادگیری ایران را در دوران قبل و ضمن کرونا بررسی و مقایسه کنیم. پژوهش حاضر یکمطالعه مروری با روش فیش برداری است. منابع این مطالعه با اعمال کلیدواژه های مدنظر از پایگاهداده های گوگل اسکولار، سیویلیکا، پرتال جامع علوم انسانی، مگیران و جهاد دانشگاهی استخراجشدند. در مرحله نخست ۹۹۵ مقاله گردآوری شد و در گام بعدی، با اعمال ملاک های سه گانهبه صورت مرحله ای، درمجموع ۳۳۴ مقاله حذف و نهایتا ۴۱ مقاله مورد بررسی قرار گرفتند. نتایجپژوهش نشان میدهند که به کارگیری یادگیری سیار بر ابعاد مختلف آموزش و یادگیری ایران دردوره قبل و ضمن کرونا، تاثیر یکسانی نداشته است. همچنین استفاده از یادگیری سیار قبل از بیماریکرونا بر فرایند یادگیری و سایر ابعاد نظام آموزشی تاثیرات مثبتی داشته و در برخی حوزه ها تاثیراتمنفی نیز مشاهده می شود. بااین وجود، در دوران کرونا میزان تاثیرات منفی تا حدودی بیشتر بوده است که با کنترل چالش ها و زمینه های موجود، می توان میزان آنها را کاهش داده و حتی بی اثر کرد.

یادگیری سیار، تاثیر یادگیری سیار، یادگیری در کرونا، یادگیری مجازی