سهراب غلامی دیزیچه - دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث دانشکده الهیات و معارف اهل البیت(ع)، دانشگاه اصفهان، ایران
محمدرضا ستوده نیا - دانشیار گروه علوم قرآن و حدیث،دانشکده الهیات و معارف اهل البیت (ع) دانشگاه اصفهان، ایران.(نویسنده مسئول)
مهدی امامی جمعه - استاد گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان،ایران.

در جستار حاضر با مروری بر مبانی هستی شناختی ملاصدرا به روش توصیفی - تحلیلی، تلاش شده افزون بر بررسی تاثیر هرکدام از مبانی حکمت متعالیه بر برداشت های تفسیری آیه شاکله به چگونگی بکار گیری شان در مباحث زیبایی شناختی صدرایی بپردازد. از منظر ملاصدرا شاکله خداوند اسماء و صفات جمیل است که در حاق ذات وجود اوست. شاکله آفرینش هم، تجلی تام و تمام اسماء حسنی الهی است که سرمنشا ازلی دارد و در هر آنی شانی از شئون و بطنی از بطون بدیع احسن الخالقین در نظام احسن، ظهور می یابد. شاکله اولیه انسان همان فطرت خدادادی است که انسان با قدرت عقل و اختیار و با تکرار صفات و عادات، شاکله ثانویه وجودی خود را به صورت ملکات کریمه یا کریه می سازد و در نشئه برزخی و اخروی هر ملکه ای از نفوس انسانی بهشت و جهنم متناسب با آن را ایجاد می کند و او را به سمت اعلی علیین یا اسفل سافلین سوق می دهد. هدف نگارنده نشان دادن بخشی جزئی از تفسیر زیباشناسانه صدرایی است تا بتوان از نتایج پژوهش در تربیت شاکله فردی و اجتماعی متربیان استفاده نمود. از کاربردهای متعدد پژوهش تبیین بحث عدل جزایی است؛ بدین معنا که شاکله زیبای برزخی و اخروی ثمره مترتب علی اعمال و اخلاق حسنه در رسوخ ملکات شاکله دنیوی است.

کلیدواژه ها: اسماءالحسنی, تجلی, تفسیر ملاصدرا, زیبایی شناختی, شاکله