مصطفی آذرخشی - استادیار دانشکده ی الهیات و ادیان، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
مریم خوشدل روحانی - استادیار دانشکده ی الهیات و ادیان، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
مهدی بیگدلی - دانش آموخته دانشکده ی الهیات و ادیان، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.

بزرگداشت و سوگواری بر وفیات اولیای الهی و اظهار شادی در موالید آنها یک آئین دینی، اجتماعی است که در بیشتر فرهنگهای بشری و آداب دینی مورد توجه و اهتمام انسانها قرار دارد. این موضوع برخاسته از امور فطری و وجدانی است؛ زیرا آدمیان هر آنچه انتساب به محبوب داشته باشد و یاد او را زنده نگاه دارد، محترم می دانند و برایشان اهمیت می یاید. این امر اگر در راستای محبت خداوند و نیز مودت کسانی باشد که خداوند محبت آنها را واجب اعلام کرده است، قطعا از مصادیق عبادت حق متعال محسوب می شود. چنانکه در آیات قرآن کریم و سیره ی پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم (ع) نیز موالید و وفیات اولیاء الهی موضوعیت دارد و برای مومنان، الهامبخش اقتداء و تاسی به مسیر نورانی آن هاست. با واکاوی مفهوم عبادت و بررسی ادله جواز بزرگداشت موالید و وفیات اولیای الهی از منظر قرآن و روایات، آشکار می شود که این آداب، مصداق عبادت است. زیرا در تعالیم قرآن و سنت، صراحتا به دوستی آن بزرگواران فرمان داده شده است و تکریم زمانها و مکانهایی که منتسب به آن اولیاء عظیم الشان است، در حقیقت، تعظیم فرمان خداوند بر مودت آنهاست و از آنجا که فرمان محبت اهلبیت (ع) محدود به زمان خاصی نیست، گذشت زمانها از اهمیت چنین آدابی نمی کاهد.

تکریم اولیاء الهی, موالید, وفیات, لوازم محبت