اثر سطح کنسانتره جیره و طول دوره پروار بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های شکمبه ای بره های نر لری-بختیاری
عنوان مقاله: اثر سطح کنسانتره جیره و طول دوره پروار بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های شکمبه ای بره های نر لری-بختیاری
شناسه ملی مقاله: JR_ARGU-10-1_005
منتشر شده در در سال 1400
شناسه ملی مقاله: JR_ARGU-10-1_005
منتشر شده در در سال 1400
مشخصات نویسندگان مقاله:
مهری ارجمند - دانشجوی دکترای تخصصی تغذیه دام، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
علی کیانی - دانشیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
آرش آذرفر - استاد، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
ایوب عزیزی - استادیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
امیر فدایی فر - استادیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
خلاصه مقاله:
مهری ارجمند - دانشجوی دکترای تخصصی تغذیه دام، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
علی کیانی - دانشیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
آرش آذرفر - استاد، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
ایوب عزیزی - استادیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
امیر فدایی فر - استادیار، گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان
در این پژوهش، اثر نسبت علوفه به کنسانتره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های شکمبهای برههای نر نژاد لری-بختیاری در ماههای مختلف دوره پروار بررسی شد. به این منظور، تعداد ۲۷ راس بره نر (سن ۱۵±۷۰ روز، میانگین وزن زنده ۳/۳ ± ۳/۲۶ کیلوگرم) به مدت سه ماه با سه سطح مختلف کنسانتره (۵۵، ۷۰ و ۸۵ درصد) تغذیه شدند. قابلیت هضم مواد مغذی جیرهها در هر ماه با استفاده از روش نشانگر داخلی خاکستر نامحلول در اسید اندازهگیری شد. نمونه مایع شکمبه در انتهای هر ماه برای تعیین فراسنجههای تخمیر شکمبه گرفته شد. نتایج نشان داد که افزایش سطح کنسانتره جیره منجر به افزایش وزن نهایی بدن، وزن روزانه و بهبود ضریب تبدیل غذایی شد و با افزایش طول دوره پروار، افزایش وزن روزانه، کاهش و ضریب تبدیل غذایی بهبود یافت (۰۵/۰>P). افزایش سطح کنسانتره جیره منجر به کاهش نسبت استات به پروپیونات و غلظت اسید ایزوبوتیریک شد و با افزایش مدت پروار، نسبت استات به پروپیونات کاهش و غلظت آمونیاک و جمعیت پروتوزوآ افزایش یافت (۰۵/۰>P). آثار متقابل بین سطح کنسانتره جیره و مدت پروار بر وزن پایانی، مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، غلظت اسید پروپیونیک و نسبت استات به پروپیونات معنیدار بود (۰۵/۰>P). در نتیجه، اثر مثبت سطح کنسانتره جیره بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی و تولید اسیدهای چرب فرار شکمبه تحت تاثیر دوره پروار قرار گرفت. بنابراین طول دوره پروار در هنگام استفاده از جیره پر کنسانتره باید کوتاهتر بوده و با افزایش طول دوره پروار، حداکثر سطح کنسانتره جیره برابر با۷۰ درصد باشد.
کلمات کلیدی: بره پرواری, سطح کنسانتره, قابلیت هضم, طول دوره پروار
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1602482/