رویکرد توسعه پایدار به مناطق خشک و بیابانی

مطالعه دستورالعمل های اسلامی این حقیقت را آشکار می سازد که اسلام و آموزه های اسلامی توجه بسیار زیادی به حفظ محیط زیست و توسعه پایدار در بهترین معنی آن داشته است. به زبان ساده در صورت محقق شدن دستورهای اسلامی منابع طبیعی به صورت مناسب مورد بهره برداری قرار گرفته و در این صورت طبیعت توان جایگزینی آن منابع را خواهد داشت. بحث توسعه زمانی مفهوم می یابد که انسان به نقش عظیم خود پی برده وبابه کارگیری ابزار لازم سعی در به حداکثر رساندن حفظ منابع و کاهش اثرات مخرب آن که بیابان زایی نتیجه آن است، داشته باشد. از آنجا که افراد انسانی هم وسیله توسعه هستند و هم هدف نهایی آن، لذا مدیریت جامع و کاربردیو استفاده از خرد و مشارکت های جمعی بسیار موثر و کارآمد خواهد بود.

Keywords:

توسعه پایدار , مشارکت , مناطق بیابانی , راهکارها