مدینه دهقانی کره
زهرا بیات
مهسا پاکدین
سمیه بریزی - دانشجوی کارشناسی ارشد منابع طبیعی - بیابانزدایی دانشگاه سمنان

با توجه به شرایط اقلیمی و جغرافیایی، بخش وسیعی از ایران جزء مناطق خشک و نیمه خشک است که در بسیاری از این مناطق، تامین آب مورد نیاز بخش های مختلف تنها از طریق منابع آب زیرزمینی امکانپذیر است. تغذیه مصنوعی مفهومی جدید است و از زمانی که لزوم اداره کردن مجموعه منابع آب در چهارچوب حوضه های بزرگ طبیعی آشکار شد، این مفهوم نیز به وجود آمد. مجموعه عملیاتی که در جهت افزایش آب ورودی (جریان ورودی) به آبخوان انجام می شود، تغذیه مصنوعی نام دارد. در مواردی که تغذیه طبیعی و ورودی های طبیعی سیستم جوابگوی میزان آب های خروجی از سیستم نباشد، متخصصین این روش را پیشنهاد می کنند تا با تزریق مداوم آب به داخل یک مخزن ، از نابودی آن جلوگیری کنیم . چنانچه این اقدام صورت گیرد و اندازه تغذیه و استخراج برابر باشند، سطح آب تقریباً ثابت خواهد ماند. بر حسب نوع نیازها، ویژگی های جغرافیایی و نحوه استقرار تاسیسات تغذیه و نوع آن طرح های تغذیه مصنوعی و طرز کار آنها ، بی اندازه متغیر است. در این میان مشکلات و چالش هایی نیز وجود دارد که باید با پژوهش های بیشتر در جهت رفع آن ها کوشید.

آب های زیر زمینی، تغذیه مصنوعی، مکان یابی، آبخوان