شناسایی اندام‌های مقاوم و غیرمقاوم گیاه مرتعی جگن نسبت به تنش وارده از سوی چرای دام (برش)(مطالعه موردی: مزرعه تحقیقاتی دانشگاه گنبد کاووس)

بیشتر مناطق مرتعی کشور به علت مدیریت و بهره برداری نادرست در گذشته و حال با تغییر در وضعیت و گرایش پوشش گیاهی و تخریب خاک مواجه بوده که کاهش تولید علوفه و تولید اتدامی را در پی دارد. استفاده از گونه های بومی برای احیاءمناطق خشک و نیمه خشک نه تنهامی تواند منفعت اقتصادی داشته باشد، بلکه از نظر اکولوژیکی می‌تواند مورد توجه قرارگیرد. برای شناسایی گونه‌های مقاوم به چرا جهت احیاء این مناطق گونه Juncus maritimus را مورد آزمایش قرار دادیم.آزمایش به صورت تصادفی با4 تیمار و10 تکرار انجام گردید. تمام قسمت ها ی هوایی گیاه مورد مطالعه در چهار تیمار برش، برش هر هفته یک بار، هر2 هفته یک بار، هر 4هفته یک بار و تیمار شاهد (برش فقط در پایان آزمایش) طی برنامه ریزی منظم از ارتفاع 6 سانتیمتری بالای سطح خاک گلدان ها قطع شدند. نتایج نشان داد که از نظر اندام هوایی(ساقه های هوایی )اختلاف معنی داری بین تیمار های برش با تیمار شاهد وجود دارد، از طرفی تعداد ساقه های هوایی در تیمار برش هر هفته یکبار نسبت به تیمار برش دو هفته یکبار و چهار هفته یکبار عدد بیشتری را به خود اختصاص داده است که نشان دهنده تآثیر مثبت برش برروی ساقه های آن می‌باشد.همچنین نتایج بررسی اندام‌های زیرزمینی نشان می‌دهد که طول کل ریزوم در این گیاه در تیمارهای قطع شده نسبت به تیمار شاهد به طور معنی داری کاهش پیدا کرده است. اما اختلاف معنی داری در تعداد کل ریزوم این گیاه بین تیمارهای مختلف مشاهده نگردید.

Keywords:

چرای دام , خشک و نیمه‌خشک , جگن , ساقه‌هوایی , ریزوم