محمدحسین منتظریون - کارشناس ارشد آبیاری و زهکشی/ کارشناس بهره برداری شرکت مدیریت منابع آب ایران
محمود محمد رضاپور طبری - استادیار گروه عمران/ دانشکده فنی دانشگاه شهرکرد

برای تصمیم گیری به منظور جلوگیری از شورشدن و زه دار شدن تدریجی اراضی، نیاز به شناخت منشاء، حدود و میزان شوری و اطلاعات کمی و بهنگام از منطقه می باشد. با استفاده از پردازش و تفسیر تصاویر ماهواره ای و تحلیل های منطقه ای داده های آماری مانند هدایت الکتریکی و تغییرات تراز آبخوان می توان به شناسایی مناطق شور و زه دار پرداخت. در تحقیق حاضر با تولید نقشه های کاربری فعلی و قدیمی اراضی و بررسی کمی پارامترهای نشانگر شوری، علاوه بر نشان دادن کارائی سنجش از دور با استفاده از تصاویر ماهواره ای لندست سنجنده های  ETM+و TM مربوط به تابستان سال های ۱۳۷۱ و ۱۳۸۱، تغییرات کمی سطح اراضی مناطق شور و زهدار دشت بهشهر در دوره آماری سال های ۸۱-۱۳۶۵ ارزیابی گردید. نتایج نشان می دهد در طی دوره مورد بررسی، سطح اراضی شور و دارای افت تراز آبخوان به مرور زمان افزایش یافته است. آنالیز داده های بدست آمده با نتایج حاصل از تفسیر تصاویر ماهواره ای نظیر افزایش سطح کلاس کاربری اراضی شور، دیم - شوره زار، کاهش اراضی زراعت آبی و باغات و  افزایش سطوح کشت دیم هماهنگ می باشد.

شوری, زهدار شدن, سنجش از دور, تراز سطح آب زیرزمینی, سیستمهای اطلاعات جغرافیایی