خاطره فروتن - دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند
مهدی مقرنسی - دانشگاه بیرجند، دانشکده علوم ورزشی، مهدی مقرنسی
محمد اسماعیل افضل پور - گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند

هدف: با وجود اثرات مثبت تمرین تناوبی شدید، این تمرینات می­توانند موجب ایجاد فشار اکسایشی ­گردند؛ از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر ۶ هفته تمرین تناوبی شدید همراه با مصرف مکمل شنبلیله بر سطوح پلاسمایی مالون دی آلدهید و گلوتاتیون پراکسیداز و ترکیب بدن زنان دارای اضافه وزن و چاق بود. روش شناسی: تعداد ۴۸ نفر از زنان چاق و دارای اضافه وزن با میانگین سنی ۸/۷±۷۹/۲۹ سال و شاخص توده بدنی ۶/۲±۲۹/۲۹ کیلوگرم بر مترمربع به صورت هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در ۴ گروه ۱۲ نفری شامل گروه تمرین + دارونما، تمرین + مکمل، مکمل، و دارونما قرار گرفتند. گروه­های مصرف کننده مکمل، روزانه یک کپسول ۵۰۰ میلی گرمی شنبلیله را  به مدت ۶ هفته مصرف کردند. گروه­های تمرین،  در طول ۶ هفته و هر هفته سه جلسه پروتکل تمرین تناوبی شدید (شاتل ران) را با حداکثر سرعت اجرا نمودند. خونگیری ۴۸ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از دوره تمرینی و مصرف مکمل، انجام شد و برای اندازه­گیری متغیرهای تحقیق از روش الایزا استفاده گردید. تحلیل آماری داده­ها به وسیله آزمون­های تحلیل کوواریانس و تعقیبی شفه در سطح معنی­داری ۰۵/ ۰ > P انجام گرفت. یافته ­ها: کاهش معنی­دار مالون دی آلدهید در گروه تمرین + مکمل (۰۴۸/۰=P) نسبت به گروه دارونما و افزایش معنی­دار گلوتاتیون پراکسیداز در گروه­های تمرین + دارونما (۰۰۰۱/۰=P)، تمرین + مکمل (۰۰۰۱/۰=P) و مکمل (۰۰۰۱/۰=P) نسبت به گروه دارونما دیده شد. اما بین سایر گروه­ها تفاوت معنی­داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: مصرف شنبلیله در کنار اجرای منظم تمرینات تناوبی شدید، روش مداخله­ای مناسب تری برای بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی بدن افراد چاق یا دارای اضافه وزن می باشد.

تمرین تناوبی شدید, شنبلیله, مالون دی آلدهید, گلوتاتیون پراکسیداز, زنان دارای اضافه وزن و چاق