عبدالرحیم سلیمانی - دانشیار، گروه فلسفه، دانشگاه مفید، قم، ایران.

در قرن حاضر به دنبال پیدایش بحران محیط زیست، کسانی در غرب انگشت اتهام را به سوی متون مقدس یهودی–مسیحی و نیز تعالیم ادیان ابراهیمی نشانه رفته اند. آنان می گویند این متون و تعالیم مندرج در آن ها زمینه ساز این دیدگاه در انسان غربی شده که او خود را مالک بی چون و چرای طبیعت می داند و به خود اجازه می دهد که هر گونه و به هر اندازه که بخواهد از طبیعت استفاده کند. بسیاری از مواردی که آنان درباره متون مقدس یهودی–مسیحی مطرح کرده اند، می-تواند درباره قرآن و متون اسلامی نیز مطرح شود. این نوشتار در پی آن است که پس از بیان اشکالات وارد شده و پاسخ هایی که در غرب به آن ها داده شده، این مساله را درباره قرآن و روایات اسلامی بررسی کند. فرضیه نوشتار حاضر این است که عمده اشکالات وارد شده درباره متون یهودی–مسیحی وارد نیست و درباره متون اسلامی نیز این شبهات نه تنها هرگز وارد نیست، بلکه در این متون تکالیف اخلاقی متعددی درباره محیط زیست آمده که می تواند بحران را برطرف کند.

دین و اخلاق, اخلاق کاربردی, اخلاق زیست محیطی, بحران محیط زیست, دین و محیط زیست