حمیدرضا عظمتی - استاد تمام معماری ، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران
زینت امینی فر - دانشجوی دکترای معماری ، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران
مهنوش اصغری پیره خلیل - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری منظر ، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران

در هنر معماری نور یکی از اجزایی است که کنار عناصر و مفاهیم دیگر از قبیل ساختا ر ،نظم فضایی، مصالح، رنگ و … مطرح می شود و در طراحی به عنوان یک عنصر مجزا باید نقش خود را ایفا کند. بی شک رابطه ایتنگاتنگ میان محیط داخلی ساختمان و سامتی انسان وجود دارد. در اواسط قرن نوزدهم که شهرنشینی رواج یافت مشخص شد که بسیاری از بیماری های شایع در آن زمان در اثر محدودیت های ایجاد شده برای انسان در فضاهای محصور فیزیکی است. طراحی ضعیف ساختمان ها از لحاظ ورود نور طبیعی و کیفیت نامناسب هوای داخلی باعث گردید تا اثرات منفی ماندگاری در سامتی ساکنین پدیدار شود. این مشکل به صورت جدی وجود داشته بطوریکه گزارش سازمان بهداشت جهانی در سال ۱۹۹۸ نشان داد که احتماا بیش از ۳۰ درصد از ساختمانهای جدید و بازسازی شده در سرتاسر دنیا با مشکات سامتی مرتبط است. از آنجایی که انسان حداقل دو سوم از عمر خود را در محیط بسته سپری و نقش نور طبیعی در ساختمان بر روی روان و رفتار فرد بسیار تاثیر دارد، لذا در مطالعه حاضر، قرار گرفتن در معرض نور روزانه در ساختمان و ارتباط آن با سرزندگی در طول روز بررسی شده است. روش تحقیق حاضر مطالعه ادبیات و تجزیه و تحلیل نتایج دیگران است. نتایج نشان می دهد که مقدار نور تجربه شده به طور قابل توجهی با سرزندگی مرتبط است، که نشان می دهد افرادی که در معرض نور بیشتری قرار گرفته بودند، سرزندگی بیشتری را تجربه کردند. این موضوع در صبح و در ماههای کوتاه تر سال، آشکارتر بود.

نور طبیعی، حس سرزندگی، ساختمان شهری