سروش شریفی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، موسسه آموزش عالی دانش پژوهان پیشرو اصفهان، ایران
افروز رحیمی آریایی - استاد یار گروه معماری، آموزش عالی غیرانتفاعی غیردولتی سپهر دانش معاصر اصفهان، ایران

دگرگونی بافت های کهن شهرهای ایران در دهه های گذشته آنچنان وسعت داشته و استحاله بافت های تاریخی چنان سرعتی یافته است که شاید اصرار بر تداوم و انسجام را بتوان واکنشی نسبت به آن روند دانست . بدون اغراق می توان گفت که بی توجهی به »زمینه « در معماری امروز شهرهای ایران- بر خلاف روند متداول در گذشته - یک بیماری فراگیر است . این بیماری ، هم در بافت های جدید و هم ساختارهای جدید واقع در بافت های تاریخی شهرهایی چون اصفهان، خود را به وضوح نشان می دهد. لذا نگاهی ویژه به نحوهی برخورد با بافت های تاریخی و به ویژه ساختارهای جدید درزمینه های تاریخی و کهن با روش میان افزایی می توان به عنوان یک مساله ی مهم و حیاتی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. هدف در این پژوهش بررسی وضعیت موجود بافت تاریخی محله جویباره و ارایه راهبردهای طراحی بنای میان افزا در جهت ارتقاع کیفیت کاربری مسکونی بافت مذکور در شهر اصفهان در مقیاس بنا و عرصه شهری است . این پژوهش با جمع آوری داده های کتابخانه ای و داده های میدانی تنظیم شده است و نتایج به دست آمده از نوع کاربردی با روش تحلیلی - توصیفی است . جمع آوری اطلاعات در مرحله نخست از طریق مشاهدات میدانی (حضور در محله و ثبت مشاهدات با عکس ) و مطالعات کتابخانه ای صورت گرفت . در مرحله دوم این پژوهش ، محقق با تعریف شاخصه هایی در ارزیابی سطح کیفی محیط مسکونی مردم محله در راستای ارتقاء هویت محله جویباره به عنوان یک بافت مسکونی تاریخی ، سعی در جمع آوری اطلاعات در این زمینه کرد که در واقع همان بخش مطالعات مردم نگاری است . به عنوان یکی از ملزومات فرایند طراحی و از طریق طرح پرسش نامه و استخراج دادههای کمی و تحلیل آنها با نرم افزار spss و تعمیم دادن نتایج برای مردم محله صورت گرفته است . باتوجه به این دادهها نتایجی به دست آمد که به عنوان راهبرد طراحی مجموعه مسکونی میان افزا در بافت تاریخی جویباره پیشنهاد شده است .

راهبردهای طراحی ، میان افزا، بافت تاریخی ، مسکن ، محله جویباره اصفهان