سمیه زکیان گلوگاهی - دانشجوی دکترای معماری، دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد نور
مجید عالیشاه - دانشجوی دکترای شهرسازی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد تهران شمال
گلسا سالارپور - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نور
امیررضا عالیشاه - دانشجوی کارشناسی معماری ، دانشگاه مازندران ، واحد بابلسر

احساس تعلق مکانی در مراکز نگهداری از کودکان علاوه بر این که موجب راحتی آنان درمحیط می شود، سبب افزایش روابط اجتماعی ودلبستگی روانی کودکان بی سرپرست به مکان مشخص خواهدگشت و باعث یادآوری تجارب گذشته و دست یابی به هویت مکانی برای آنان می گردد. پژوهش حاضر برآن است که معیارهای ارتقا حس تعلق در طراحی مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست را بررسی نماید. این پژوهش بنا به ماهیت ، موضوع و اهدافی که برای آن پیش بینی شده است از نوع توصیفی و در زمره تحقیقات کاربردی است واطلاعات موردنیاز برای انجام این تحقیق به دو صورت اسنادی (کتابخانه ای ) وتطبیقی جمع آوری گردیده است .درماحصل این تحقیق ، اینگونه می توان بیان داشت که بنابریافته ها پژوهش ، اگر ما کودکانب ی سرپرست را بامحدودیت از تجربه دنیای کودکانه خود محروم می کنیم و باعث می شویم تا درنسل آینده افرادی افسرده و ناامید باشند که نمی توانند در رشد و شکوفایی جامعه نقشی داشته باشند. ولی اگر این مهم را در طرح ها لحاظ کنیم و به روحیه کودکان کاملا توجه داشته باشیم و با ایجاد دلبستگی وحس تعلق به مکان اجازه دهیم تا دنیای کودکانه خود را حفظ کنند و مانند یک کودک عادی در طول مدت اقامت خود و ماندن در این مراکز ادامه دهند و همچنین می توانیم با آماده سازی محیط به رشد استعدادهای او نیز کمک کنیم و موجب پیشرفت بیشتر کودک شویم .

حس تعلق ، کودکان بی سرپرست حس مکان، مراکز نگهداری .