سجاد یزدانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری گرایش پایداری دانشگاه علم و صنعت ایران
محمدعلی خان محمدی - دانشیار گروه معماری دانشگاه علم و صنعت ایران
احمد اخلاصی - دانشیار گروه معماری دانشگاه علم و صنعت ایران

انعطاف پذیری پدیده ای است که انسان از دیرباز تاکنون سعی بر به کاربردن آن در دست ساخت های خود همچون معماری بناها و صنعت ساختمان را داشته است . در گذشته بشر با وجود محدودیت های سازه ای و تکنولوژی های ساخت ، تا حد امکان سعی بر برپا نمودن بنایی انعطاف پذیرداشته است و اقسامی از این نوع معماری در آثار پیشینیان به چشم می خورد. با این حال یکی از مهمترین چالش های بناهای انعطاف پذیر طراحی سازه ی آنها می باشد. اهمیت سازه ی اینگونه بناها و گاه محدودیت های ایجاد شده توسط آنها موضوع هم نوایی میان سازه و معماری را مطرح می کند. پیشتر سازهها اجزای ثابتی بودند که بارها را به زمین منتقل می کردند، اما به مرور زمان با پیشرفت علم سازه، صحبت از سازههای تغییر فرم پذیر به عنوان سازههایی به میان آمد که اجزای آن غیرقابل تغییر نباشند و به نوعی بتوانند خود را با شرایط جدید تطبیق دهند. بدین ترتیب این تحقیق با تکیه بر منابع کتابخانه ای در ابتدا سعی بر تفهیم ضرورت همنوایی میان سازه و معماری و سپس شناخت سازههای تغییر فرم پذیر به عنوان راهکاری در راستای این همنوایی را دارد.

انعطاف پذیری، همنوایی، سازه، تغییر فرم پذیر، تطبیق پذیر، تغییرپذیر