مهیار باستانی - استادیارمعماری گروه معماری دانشگاه آزادسلامی واحدگرگان گرگان ایران

امروزه طراحی محیط های پایدار به عنوان یک مسئولیت مشترک برای همه شناخته می شود. از آنجا که بخش ساخت وساز نیمی از انرژی جهان را مصرف می کند، نقش برخی از ذینفعان کلیدی مانند معماران، مهندسان، برنامه ریزان و پیمانکاران در هنگام ارائه طراحی مسئولانه در تامین پایداری پررنگ تر می گردد. معماری که ترکیبی از فناوری و طراحی است ، به شدت با رشته های متنوعی مانند جامعه شناسی ، روانشناسی و فیزیک مرتبط است . علاوه بر این ، شرایط سیاسی و اقتصادی زمینه ای بر عملکرد معماری تاثیرگذار می باشد. اگرچه توجه به پایداری در آموزش این ماهیت چند وجهی ضروری است ، اما اکثر برنامه های درسی در ادغام پایداری با یک رویکرد جامع ناکارآمد عمل کردهاند. این امر مستلزم تغییر جهت گیری اساسی در آموزش معماری برای تاکید بر دست یابی به اهداف توسعه پایدار است .بنابراین ، این پژوهش می کوشد تا با روش پژوهش کتابخانه ای و با مرور اسناد، مراجع و پیشینه های موجود، به بررسی موضوع پایداری در آموزش معماری در ایران و سایر کشورها پرداخته و ابزارهایی را برای پایه گذاری مفاهیم پایداری در یک برنامه درسی معماری پاسخگو مورد بحث قرار دهد. نتایج این پژوهش ، پس از بررسی چالش ها و موانع ، استراتژی ها، رویکردها و اولویت های این موضوع را در سه سطح کلان، میانی و خرد ارائه می دهد تا بتواند راهکارهایی را برای مربیان، دانشجویان و متخصصان این حوزه ایجاد نماید.

توسعه پایدار، پایداری ، پایداری در آموزش معماری ، کارگاه طراحی معماری .