مهدی شفیعی پور - مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی
پریسا رضایی - مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی

اسلام پس از نشو و نمو در عراق، سوریه ، مصر و شمال آفریقا، پرچم مدنیتی را بر افراشت که آفرینش های آن همسنگ با رونق تمدن در ایران و روم شرقی بود و هنر نیز در این آفرینش ها سهمی بسزا داشت . همجواری مسلمانان با همسایگان متمدن خود منجر به خلق هنری گردید که دو آبشخور اصلی داشت ؛ هنر متعلق به ساکنان اصلی و دیگری هنر اسلامی که تحت تاثیر هنرهای متداول در سایر بلاد رواج یافت . هنری پدید آمد که حاصل گفتگوی بینافرهنگی مسلمانان و ممالک مفتوحه بود؛ مردمانی که از گروه های قومی متفاوت بودند، برای مدت چند قرن در کنار یکدیگر زندگی کردند و در طی این سال ها علاوه بر تعاملات هنری ، به نوعی تعامل سازنده رسیدند. در میان هنرهای بی شمار، بی تردید معماری در صدر آنها و ممتازترین جلوه این بالندگی به شمار می رفت . حاکمان اموی ، عباسی و فاطمی معماری را جولانگاه مفیدتری برای نمایش هنر خود یافتند و همراه با فعالیت های گسترده عمرانی در ساخت منارهها، کاخها، مدرسه ها، مساجد، باغها و بناهای تدفینی ، بخشی از ثروت حاصل از جهانگشایی های خود را صرف آراستن این عمارتها نمودند.

هنر اسلامی ، معماری اسلامی ، امویان، عباسیان، مصر اسلامی ، افریقیه