بازشناسی معیارهای زیبایی شناسی در معماری خانه های سنتی ایران و نقش ساختار آن در سازه

انسان از زمانی که به معماری مبادرت ورزیده، به نیازهای روحی ، باطنی و حس زیبایی شناسی نیز توجه داشته است . امروزه در معماری ، زیبایی شناسی به دلیل عدم تبیین قاعده مند و کاربردی صرفا، به عوامل جزئی صوری محدوده شده است . در حالی که این مفهوم دارای تعریفی فراتر بوده و با ساختار، جزئیات بنا، مخاطب و محیط ارتباط تنگاتنگ دارد. فرم اسکلت سازه، بدون تردیدبا فرم ساختمان حامل آن ارتباطی تنگاتنگ دارد. با وجود این ، رابطه میان طراحی سازه و طراحی معماری می تواند فرم های گوناگونی به خود بگیرد. سازه به عنوان زیربنای ساختمان در تمامی کشورها، بستری مناسب برای طراحی معماری به وجود می آورد. پیوند فرم معماری و سازه بر اساس شواهد بسیار در معماری گذشته ایران به خصوص سلجوقی و تیموری و در اروپا (بویژه گوتیک ) و همچنین معماری بومی اکثر کشورهای جهان وجود داشته است . به تدریج این پیوند در پی تحولات معاصر می تواند دستمایه ای باشد تا این دو خویشاوند (معماری و سازه) زیبایی و استواری جدیدی را شکوفا کنند. این مقاله ، بررسی وجوه این روش را می پوید. بی تردید فضای معماری در تار و پود سیمای شهری ، فضایی کیفی و مبین خصوصیات بصری است . بر اساس این روش: ۱- شکل گیری فضای معماری و سازه به طور همزمان همراه با بیانی بصری است ، ۲- معنی شناسی و نماد پردازی به گونه ایست که فرم سازه اساس زیبایی فضای معماری است پس این روش می تواند ساختار زیباشناسی جدیدی را ایجاد کند. پیوند بین فرم و سازه تندیس خاصی را پدید می آورد که حاصل خلاقیت در سازه، فرم و فن آوری های ویژه ای در ساخت است .

Keywords:

زیبایی شناسی , ساختار , معماری ایرانی , خانه های سنتی , سازه.