فاطمه طاهرخانی - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه ، دانشکده فنی و.مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحدتاکستان
اویس قدوسیان - استادیارگروه عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاداسلامی، واحد تاکستان

بتن خودتراکم بنا بر تعریف ، می تواند بدون هیچگونه تراکمی و صرفا تحت وزن خود جاری شود، از میان آرماتورها عبور کند و تمام فضای قالب را پر نماید. این ویژگی باعث شده است تا گزینه مطلوبی برای استفاده در پروژه های تعمیراتی سازه های بتنی باشد. یکی از مهمترین پارامترهای تاثیرگذار بر دوام یک سازه بتنی تعمیر شده، چسبندگی لایه تعمیری اعمال شده به بتن موجود است . لذا در این مطالعه به بررسی چسبندگی بتن خودتراکم حاوی پوزولان های میکروسیلیس ، زئولیت و سرباره به عنوان لایه تعمیری به بستر بتنی با استفاده از روش اسلنت شیر پرداخته شده است . هر یک از پوزولان ها در سه درصد وزنی جایگزینی ۵، ۱۰ و ۱۵ به عنوان بخشی از سیمان مورد استفاده قرار گرفتند تا مجموعا ۱۰ طرح اختلاط برای دستیابی به اهداف تحقیق در نظر گرفته شود. نتایج نشان می دهند که مخلوط های حاوی میکروسیلیس بیشترین چسبندگی و مخلوط های دارای زئولیت کمترین مقدار چسبندگی به بستر را به دست داده اند. همچنین مشخص شد که تنها نمونه ای که چسبندگی کمتر از نمونه بدون پوزولان داشته است نمونه دارای ۱۵ درصد زئولیت می باشد. در نهایت با استفاده از تحلیل رگرسیون خطی ، روابطی برای تخمین چسبندگی در روش اسلنت شیر ارائه شده است

بتن خودتراکم ، لایه تعمیری ، چسبندگی ، اسلنت شیر، پوزولان