مطالعه چسبندگی بتن خودتراکم الیافی تعمیری حاوی پوزولان های میکروسیلیس ، زئولیت و سرباره به بتن قدیم با استفاده از روش اسلنت شیر

بتن خودتراکم به علت اینکه می تواند تحت وزن خود جاری شود و از آرماتورگذاری سنگین عبور نماید بدون اینکه نیازی به تراکم داشته باشد، گزینه مطلوبی برای استفاده در پروژه های تعمیراتی سازه های بتنی می باشد. در این میان، حضور الیاف نیز میتواند در بهبود ویژگی های مکانیکی و دوام آن تاثیر مثبت داشته باشد. یکی از مهمترین پارامترهای تاثیرگذار بر دوام یک سازه بتنی تعمیر شده، چسبندگی لایه تعمیری اعمال شده به بتن قدیم است . لذا در این مطالعه به بررسی چسبندگی بتن خودتراکم مسلح به الیاف پلی پروپیلن و پوزولان های میکروسیلیس ، زئولیت و سرباره به عنوان لایه تعمیری بر بستر بتنی با استفاده از روش اسلنت شیر پرداخته شده است . هر یک از پوزولان ها در سه درصد وزنی جایگزینی ۵، ۱۰ و ۱۵ به عنوان بخشی از سیمان مورد استفاده قرار گرفتند تا مجموعا ۱۰ طرح اختلاط برای دستیابی به اهداف تحقیق در نظر گرفته شود. نتایج نشان می دهند که مخلوط های حاوی میکروسیلیس بیشترین چسبندگی و مخلوط های دارای زئولیت کمترین مقدار چسبندگی به بستر را به دست داده اند. همچنین مشخص شد که تنها نمونه ای که چسبندگی کمتر از نمونه بدون پوزولان داشته است نمونه دارای ۱۵ درصد زئولیت می باشد. در نهایت با استفاده از تحلیل رگرسیون خطی ، روابطی برای تخمین چسبندگی در روش اسلنت شیر ارائه شده است .

Keywords:

بتن خودتراکم , الیاف پلی پروپیلن , چسبندگی , اسلنت شیر , پوزولان