افزایش حداکثری سهم نیروگاه های برق آبی نسبت به حرارتی گامی در راستای توسعه پایدار کشور

در جهان امروز، توسعه پایدار به عنوان هدفی ارزشمند، یگانگی بوم شناختی طبیعت و جامعه را نه تنها در سطح ملی بلکه در سطح جهانی مورد توجه قرار داده است . از مهم ترین عناصری که در توسعه پایدار موثر است منابع انرژی است ، اگر انرژی به نحوی تولید و مصرف شود که توسعه انسانی را در بلند مدت در تمامی ابعاد اقتصادی ، اجتماعی و محیط زیستی تامین نماید، مفهوم انرژی پایدار تحقق می یابد. به همین دلیل کشورهای مختلف اعم از پیشرفته و در حال توسعه توجه فزاینده ای به انرژیهای پاک و تجدیدپذیر همچون برق آبی معطوف داشته اند، ولیکن متاسفانه این مهم در ایران به حد مطلوب و بایسته نرسیده است . نیروگاه های حرارتی به عنوان بزرگترین تولیدکننده برق در کشور که در حدود نود درصد انرژی برق را تولید می کنند، با راندمان متوسط زیر چهل درصد و با استفاده از سوختهای فسیلی ، از مهمترین عوامل آلودگی هوا محسوب شده و حجم بالایی کربن تولید می کنند، در صورتی که نیروگاه های برق آبی ، با راندمان متوسط حدود نود درصد و بدون استفاده از سوختهای فسیلی ، از جایگاه و حمایت مطلوبی برخوردار نیستند. در این مقاله به وضعیت کلی تولید برق در ایران، سهم نیروگاه های مختلف و لزوم توجه مضاعف به نیروگاه های تجدیدپذیر پرداخته شده است . در ایران حدود سی هزار مگاوات پتانسیل برق آبی وجود دارد که تنها حدود دوازده هزار مگاوات آن اجرایی شده و به بهره برداری رسیده است . بنابراین لازم است برای نیل به اهداف توسعه پایدار، با حمایت و سرمایه گذاری مناسب و نیز استفاده از ظرفیت بخش خصوصی ، سهم تولید نیروگاه های تجدیدپذیر افزایش یافته و ضمن جلوگیری از آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی ، منابع زیر زمینی و سرمایه های ملی ، برای نسل آتی حفظ شود.

Keywords:

نیروگاه برق آبی , انرژی تجدیدپذیر , نیروگاه حرارتی , تغییر اقلیم , توسعه پایدار