محمدرضا حدیدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی سازه، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه محقق اردبیلی
یعقوب محمدی - استاد تمام و عضو هیئت علمی، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه محقق اردبیلی

در سال های اخیر توجه به مسایل زیست محیطی و رویکرد به تکنولوژی بازیافت مواد زاید و استفاده مجدد از آن ها در کشورهای توسعه یافته، سرمایه گذاری هنگفتی را به خود اختصاص داده است و اهداف عمده تعیین تکلیف نخاله های ساختمانی می باشد. یکی از روشهای مصرف مواد ضایعاتی، به کارگیری آنها دربتن است. از طرفی به دلیل کاهش قابل توجه انرژی مورد استفاده در بتن ریزی خود متراکم، توسعه بتن خود متراکم (SCC) راه دیگری برای افزایش پایداری ساخت و ساز است. کارایی این بتن بااترو همچنین مقاومت مناسبی در برابر جداشدگی نیز از خود نشان داده از این رو تلفیق استفاده از مواد بازیافتی و بهره گیری از بتن خودتراکم یا SCC به عنوان یک بتن با کیفیت و کارایی باا به صورت همزمان می تواند مورد توجه قرار بگیرد. استفاده از سنگدانه های بازیافتی یک حوزه علمی نسبتا جدید است، با این حال، مطالعات روی این ماده در ساخت بتن خودتراکم امکانپذیری آن را برای عناصر سازه ای معمولی و همچنین عناصر سازه ای با عملکرد باا و پیچیده، سازه های متراکم تقویت شده و دشوار را ثابت کرده است. در این تحقیق برای رفع و کاهش معایب و استفاده بهینه از مزایای این عناصر در بتن، به بررسی تحقیقات گذشته و مطالعات صورت گرفته در این پژوهش به همراه ۵ طرح اختاط با ترکیب جایگزینی ۰، ۲۵، ۵۰، ۷۵ و۱۰۰ درصد درشت دانه و ریزدانه آسفالت بازیافتی به جای شن ماسه طبیعی در بتن مورد مطالعه قرار گرفته است. مطالعه اثر این جایگزینی بر مشخصات رئولوزیکی کارایی بتن و تطبیق آن با ازمایش های جهانی بتن خود متراکم در دستور کار این پژوهش قرار گرفته است که نتایج این پژوهش حاکی از کاهش کارایی نمونه های حاوی سنگدانه بازیافتی و بهبود این کاهش تا حدامکان با افزودنی ها است.

سنگدانه بازیافتی، بتن خودتراکم، رئولوژی بتن، افزودنی