سنجش پایداری اجتماعی در محلات کلانشهر تبریز

پایداری اجتماعی یکی از مفاهیم و مباحث مهم مرتبط با توسعه پایدار است که از دهه ۱۹۶۰ به بعد در برنامه های توسعه کشورهای مختلف وارد شده است . در این مقاله شاخص های پایداری اجتماعی در بعد غیر کالبدی در سه بافت مختلف (قدیم ، میانی ، جدید) شامل ۵ محله از شهر تبریز با تاکید بر راهکارهای تقویت آن است . روش تحقیق از نوع کمی - پیمایشی است . جامعه آماری این پژوهش ساکنان محلات مقصودیه ، منصور، آبرسان، کلانتر کوچه و پرواز است . تعداد ۴۰۰ نفر بر اساس روش نمونه گیری تصادفی و طبق فرمول کوکران به عنوان نمونه انتخاب و در میان آنها تکمیل گردید. در این تحقیق برای جمع آوری اطلاعات، از پرسش نامه ۳۶ گویه ای در بعد غیر کالبدی که در پنج شاخص پایداری اجتماعی تقسیم می شود استفاده شده است . هر یک از سوالات پرسش نامه به صورت پنج گزینه ای و بر اساس مقیاس لیکرت امتیازبندی شدند و برای سنجش پایایی پرسش نامه از آزمون آلفای کرونباخ استفاده گردید. روایی ابزارها با استفاده از روش محتوایی و روایی سازه تایید شد. سپس برای تحلیل دادهها از آزمونهای One Sample T-Test، Friedman، Kruskal-Wallis استفاده گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که وضعیت متغیر مشارکت در هر سه بافت در رتبه آخر قرار داشته و وضعیت بسیار نامطلوبی دارد و متغیر امنیت در بافت جدید و قدیم در رتبه اول و در بافت میانی در رتبه دو می باشد و وضعیت مطلوبی دارد. طبق نتایج به دست آمده بافت جدید رتبه اول، بافت قدیم رتبه دوم و بافت میانی رتبه سوم را از لحاظ پایداری کسب کردند.

Keywords:

توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , ابعاد غیر کالبدی , محله