سپیده برزگر - دکترای شهرسازی و مدرس موسسه آموزش عالی هنر شیراز

دگرگونی های همیشگی در شهرها، اهمیت پرداختن به محیط مصنوع را دوچندان نموده است . توجه به کیفیت انسان محوری در این محیط ها، مسئله ای معنایی است . به بیانی دیگر، هر اندازه معناهای موجود در فضای شهری ، برای مردم اداراک پذیرتر باشد؛ کیفیت این فضاها بهتر خواهد بود. در عین حال که تخصص های مختلفی در شکل گیری معنا در فضای شهری دخالت دارند؛ اما ناهماهنگی میان آنها، بر تعارضهای موجود، دامن زده است . این مقاله با دیدگاهی توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر اسناد کتابخانه ای ، بر ارتباط رفتار با معنا در فضای شهری پرداخته است . گونه های مختلف معنا و سطح بندی آنها در مطالعات شهری و شباهت آن در دیدگاههای مختلف نشان می دهد که چون مردم بیشتر بر پایه خوانش اشاره های محیطی عمل می کنند، زبانی که در این اشارهها به کار می رود باید دریافت پذیر باشد تا رمزها به دقت خوانده شوند. اگر طراحی به شیوه ای باشد که اطلاعات رمزها فهمیده نشود، افراد نمی توانند با محیط پیوند برقرار کنند و خود را در آن فضا بیگانه می یابند.

محیط مصنوع، رمزگان فضایی ، معناشناسی ، رفتار، فضای شهری .