گلاره البرزی - کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشکده شهرسازی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
بهناز امین زاده - استاد دانشکده شهرسازی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
پارسا ارباب - استادیار دانشکده شهرسازی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

مجاورت پهنه های صنعتی پیرامون شهر با بافت شهری ، در پی گسترش افقی و بعضا فاقد برنامه شهرها، پیامدهای نامطلوبی از جمله ناسازگاری میان کاربری مسکونی نفوذ کرده به بافت و کاربری صنعتی حاضر در آن را به همراه داشته است . این ناسازگاری و متعاقبا لزوم انتقال صنایع ، شهر را با انبوهی از فضاهای متروک مواجه ساخته است که در ادبیات موضوع، با عنوان اراضی قهوه ای شناخته می شوند . در سال های اخیر، در سایه تاکید بر مفاهیمی چون توسعه شهری پایدار، اراضی قهوه ای به عنوان بسترهایی با فرصت های ویژه برای احیاء و توسعه مجدد، مورد توجه متخصصان شهری قرار گرفته اند. بر این اساس، اهتمام به شناسایی امکانات و محدودیت های پیش روی توسعه مجدد اراضی قهوه ای ، یکی از اساسی ترین گامها و در عین حال ملاحظات کلیدی در خصوص موثر و موفقیت آمیز بودن فرآیند مذکور است . از این رو، این مقاله ضمن تبیین خاستگاه پیدایش اراضی قهوه ای شهری و تشریح مفهوم توسعه مجدد آنها، به دسته بندی و تدوین امکانات و محدودیت های پیش روی این فرآیند پرداخته و نهایتا به تبیین راه حل هایی برای رفع یا تعدیل موانع و چالش های توسعه مجدد اراضی قهوه ای شهری با استناد به ادبیات و تجارب موجود در این حوزه می پردازد.

اراضی قهوه ای ، پهنه های صنعتی ، توسعه شهری پایدار، توسعه مجدد، شهرسازی