بازشناسی حس تعلق در پیاده راه های شهری

مساله اصلی در طراحی فضاهای امروزی شناخت نیازهای پیچیده فردی و اجتماعی انسان امروز از محیط پیرامونش است . نیاز انسان به تعامل عاطفی با مکان و احساس تعلق داشتن به آن از جمله مهم ترین ابعاد رابطه انسان و مکان به شمار می رود که باید مورد توجه معماران، طراحان و برنامه ریزان شهری قرارگیرد. در شرایط امروزی که پیاده راه ها بیش از پیش به عنوان یکی از فضاهای شهری پرطرفدار در بین ساکنان شهر جای باز کرده اند، توجه به میزان حس نزدیکی کاربران محیطی نسبت به این فضای شهری و طراحی آن به عنوان مکانی برای تجربه و خاطره انگیزی از نکات ضروری است .با توجه به اهمیت شناخت عوامل موثر بر ایجاد حس تعلق مکانی در طراحی فضاهای شهری ، هدف این پژوهش مطالعه عوامل تاثیرگذار بر ایجاد حس تعلق در یک فضای شهری و به صورت خاص پیادهراه های شهری است . به این منظور پیاده راه شهید چمران شیراز به عنوان نمونه موردی این پژوهش انتخاب شده است تا وضعیت این پیاده راه به عنوان یک فضای شهری از لحاظ میزان حس تعلق شهروندان به آن مورد ارزیابی قرار گیرد و در راستای افزایش حس تعلق در این مکان، استراتژی هایی مکان مبنا ارائه گردد. روش مورد استفاده در این پژوهش بر مبنای روش تحلیلی -توصیفی است . به منظور تحلیل این پیادهراه ابتدا از تحلیل یکپارچه سوات برای ارزیابی عوامل درونی و بیرونی موثر بر میزان حس تعلق در این فضای شهری استفاده شده و در ادامه به کمک ماتریس برنامه ریزی استراتژیک کمی ،QSPM ، استراتژی های مکان مبنایی برای افزایش حس تعلق در این مکان تدوین گردیده است .بر اساس نتایج بدست آمده، استراتژی های محافظه کارانه که بر مبنای استفاده از فرصت های یک مکان در جهت از بین بردن ضعف های آن است بیشترین امتیاز را در بین سایر استراتژی ها بدست آورده است . استفاده از فضاهای متنوع موجود در پیاده راه به منظور تعریف فعالیت های موقت یا دائمی در مسیر پیاده راه مهم ترین استراتژی استخراج شده به منظور افزایش حس تعلق شهروندان در پیادهراه شهید چمران شیراز است .

Keywords:

حس تعلق شهروندان , خاطره جمعی , فضای شهری , پیاده راه شهید چمران شیراز.