ساجده نظری - دانشجو کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشکده شهرسازی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایرا ن
پارسا ارباب - استادیار دانشکده شهرسازی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

اساسا توسعه در هر مقیاسی ، تاثیرات متعددی بر زمینه خود به همراه دارد. توسعه های عظیم شهری به فراخورماهیت ، میزان، موقعیت و غیره، اثرات مخربی را به تدریج بر محیط زیست وارد کرده و از این رو، نگرانی هایی جدی ار به همراه داشته و دارند. در این میان، رویکردها، روشها و ابزارهای کنترل ی که توسط متخصصان محیط زیستی تدوین می گردد، برای مهار و مدیریت این اثرات، به کمک جوامع و ملل مختلف آمده است . سالهاست که ارزیابی اثرات محیط زیستی به عنوان ابزاری برای شناخت ، تحلیل و مقایسه اثرات گزینه های مختلف توسعه ، در خدمت متخصصین قرار گرفته است و امروزه در سطح جهان، قوانین ، مقررات، فرآیندها و رویه های متعددی در زمینه الزام و کارآمدی آن از سوی کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه نظیر چین وضع شده است . کشور چین از سال ۱۹۷۳ تاکنون، تجربه گر رشد و توسعه با ضرب آهنگی بالا بوده است و هم زمان، دارای تجارب قابل ملاحظه ی ا (مثبت و منفی ) در زمینه ارزیابی اثرات توسعه بر محیط زیست می باشد. از این رو، پژوهش حاضر سعی دارد تا با روش توصیفی - تبیینی مبتن ی بر مطالعه اسنادی ،به واکاوی ارزیابی اثرات محیط زیستی توسعه در این کشور بپردازد که در قالب سیر تحول، فرآیند، مشارکت عمومی و ارزیابی اثرات محیط زیستی اصلاح شده، دنبال شده است . آنچه در تجربه چین در ارتباط با ارزیابی اثرات توسعه بر محیط زیست قابل توجه است ، اهتمامی مداوم با هدف ارتقا کارایی و کارآمدی این فرآینددر سایه بیش از ۴۰سال اصلاحات تدریجی در دوره های مختلف زمانی است که توجه به آن در عین حال، می تواند برای سایر کشورها از جمله ایران، با لحاظ شرایط و اولویت های محلی ، موثر واقع شود.

ارزیابی اثرات محیط زیستی ، توسعه ، محیط زیست ، پایداری ، چین